براى اینکه خانه اى، خانه باشد
باید کسى مدام در آن راه برود. باید یکى باشد که ظرفهاى کثیف را بگذارد توى سینک.
تمیزها را بچیند سر جایش.
تختها را مرتب کند.
میوه ها را بشورد.
به گلدانها آب بدهد.
ملافه ها را عوض کند.
لباسها را مرتب کند.
به ناهار فردا و شام شب فکر کند. جارو بزند و گردگیرى کند.
براى اینکه خانه، خانه باشد
یک عالمه قدمهاى خاموش
از تراس تا آشپزخانه،
از آشپزخانه تا اتاق خواب،
از اتاق خواب تا حمام،
از حمام تا دم در
بارها و بارها باید تکرار شود.
تازه آن موقع مى شود
نشست و خیره شد
به خانه اى که آرام
و در صلح به نظر مى رسد.
انگار نه انگار که براى رسیدن
به این ثبات و سکون
کسى ساعتها راه رفته
و به هیچ جا نرسیده.
آرامش و ثبات
جایزه ى کسى است که
راه مى رود.
بقیه اما فکر مى کنند خانه خود به خود اداره مى شود. فکر مى کنند داشتن غذایى آماده روى میز و یخچال و فریزرى پر ،
طبیعى و عادى است.
تا وقتى که خود خانه اى داشته باشند و بفهمند که
معجزه اى اتفاق نمى افتد
مگر با راه رفتن.
آرام... ممتد و بى پایان.
از این طرف به آن طرف
و براى ساعتهاى متمادى.
این همه راه رفتن
فقط براى اینکه خانه
همین سکون را حفظ کند.
این همه راه رفتن،
فقط براى حفظ یک سکون.
یک نفر باید عاشقانه
در خانه راه برود و الا راه رفتن
از هر کسی بر میاید... قدر دان این قدمها باشیم
ZibaMatn.IR