100 متن کوتاه چامک ۱۴۰۳ جدید 2024

وقتی تفنگ شعار مرگ داد
گل رز
در تابوت خوابید!

تمام شب
به تو فکر کردم
صبح
ستاره بود که از چشم هایم فرو می ریخت

خنده
زیباترین هدیه ی پاییز
بر لب غمگین انار

قایقت می شوم
بادبانم باش
بگذار هر چه حرف پشت سرمان می زنند
باد هوا شود ،
دورترمان کند.

سنگ ماه را
به سینه می زند
برکه

هوای آمدنت
ایستگاه را هوایی کرده است
مرا ...
بی هوا دیوانه!

در که بسته می شد
پنجره ها باز برای سقوطی آزاد

مانده ام
خیره به راهی ...
که تو را چون باد برد.

آن سوی مرز خیال
ابرکی
می بارد

جنگل
وارونه افتاده در آب
سایه ی یک درخت کم می شود
با هر رفت و برگشت اره ماهی ها

پرده ها
جنگ در جبهه ی دیوار است!
با ادامه ی حصر پنجره ها.

زندگی بعد از تو
چنگی به دل نمیزند
تنها کمانچه غمگین است
که مینوازد

بیا دوباره کوچه را
خاکی کنیم
از این آسفالت های سرد
بوی آمدنت بلند نمی شود.

به خاطر آوردم
خود را
ابر سرگردان!

خاکسترم گفت
آتش را می بخشم
تبر را هرگز...

من که از خود بیزارم!
تو چرا آینه به دست
روبرو ایستاده ای؟

دور از تو
درختی خشکیده...
عاشق تبر!!

شکسته سد چشم هایم
بگذار انگشت وفایت را
که این شناسنامه
پتروسی فداکار می خواهد

آخر داستان ما
نقاشی
از تصویر تو بود
که آن را با
آهی کشیدم

سایه به سایه...
همسایه ات گشته ام
جدا جدا می شود هر بندم
اگر در بندم نباشی

هوای دلم گاهی
دستی
روی دل ابرها...ست

کسی چه می داند
امروز آرزوی کدام دیروز است؟!
و فردا در پس کدام کوچه
تو را خواهم دید

فصلی
به نام چمدان
در تقویم عاشقانه ها
روی زمستان را
سفید می کند

خسته از
همهمه ی مرغان دریایی
نور فانوسی
به گل نشسته است
در ساحل متروک ام

نفت / زیر پایش بود
کودکی که فقر
استخراج می کرد

چشمهایش نگذاشت
یک دل سیر
نگاهش / به ... کنم

وصله می زنم
کفش های رابطه را
نخ که بدهی

چقدر نقطه چین...!
مرگ که نقطه ندارد

سنگی که شیشه ها را می شکند
کنار ماهی ها
چقدر آرام است

چه خیال های تا به تایی
که با موهای تو
نبافته ام

عاجز فاصله ام
ثانیه هم دل تنگی ست

فردایی در کار نیست
ما را می خوابانند
تا ندانیم دوباره
در آغوش امروز
متولد می شویم

مارش عزا می زد
شکم گرسنه ای که
خواب کیک زرد
برایش دیده بودند!

جنگ
آواز چند گلوله است
و رقص جای خالی ات
پشت خاکریز تنم

می روم سوی خیال
تن به صخره می کوبانم!
از تنم...
هزار لاله می روید.

لحظه خونین شدن قلبم
یادت هست؟
وقتی که پنجه انداختی
به رفتن

و پس از مرگ
مرا تنگ در آغوش بگیر
حقم این است
که در موطن خود دفن شوم

آنقدر به دنبالت
دویده ام
بند دل کفش هایم
بریده است

می کشد فریاد
نگاه تو
در قاب خالی دیوار

دستان کوچکت
چنگهای بزرگی
به دل می زنند

به سوگ
نادانی
سیاه
پوشم

نیست
با تو
درنگ
دیگری

و بیابان
زیر سایه ی درخت
و سار کوچکی
غنوده بر رویای آسمان

قطار رفت،
و این ریل سالهاست..
پیراهن به آتش می کشد.

گیسو بسته ام
به نسیم آمدنت
بی قراری های دل را

اگرچه بسیارند شغال ها
اما بیشه

همیشه به نام شیراست

خاطره یعنی؛
لبخند من
درخیال تو…

شب ، راه گم می کنم
در خمِ گیسویت
و پیدا می شوم هر روز
در صبحِ چشمانت

من یک پرنده ام
ایستاده ام کنار این راه
که درخت بگذرد!

مرداب

باور رودی
که جا ماند

محکوم به حبس ابد
در سینه ام
عشق را که جانی ست

* آه *

درد را
کشیدم

درد را می شستند
سازهای بی صدا
در چنگ رود

درد دل هایم را که شنید
جاده چالوسی شد
پر از پیچ و تابِ رفتن

افتادن ،

پاداشِ خوش رقصیِ برگ

در مقابل باد.

موسیقی عجیبی ست مرگ
بلند می شوی
و آنقدر نرم و آرام می رقصی
که دیگر هیج کس
تو را نمی بیند

شب است…
وچهره ام
بیشتر به جنگ رفته است!
تا به مادرم

آخرین پرنده را هم رها کرده ام
اما هنوز غمگینم
چیزی
در این قفسِ خالی هست
که آزاد نمی شود

*غریق*


حلقه ی شکسته ی آب
غرقه ی رویا
پروانه ی کوچک

شاعر شدن کار سختی نیست
تو فقط با لبخندت
در خیابان قدم بزن

محکم بغل کن..
بستر تنهایی را
در جهانی که
همخوابی هوس را
بدل می زنند به نام عشق

پاییز

نامِ فصلی

که تو را بر زمین نهادند

پائیز که می آمد
رنگها زرد می شد
و زیر پایش

استخوانها می شکست!..

غروب چکیده
بر تن پاییز
دور از...

بوته ها دویدند
کدو تنبل ها بزرگتر شدند!

آه ...
ای ماه
ماهی تنها را
تو به دریا برسان

طلعت * ت *
تمام طالع * من *

زل می زند سکوت
به چشمان یار

*گل طلایی*


عمرم نداد قد
کم آوردم نگاه
دنیا!

* پای لنگ*


سنگ های سیاه
نردبان رویا

لبریزم از خود
نمی آیی

ما دوباره به آبادی برگشتیم.
دیر فهمیدیم !
رفتن…
همه چیز را خراب کرده بود

کلمه
همه
سرریز خیابان من بود

*خیال*

از در بیرون می کندم
می
آیم
پنجره باز بود

دگرگونه ام

می نگارد

گ ر م

ابر ابر ابر
ابر ابر
باران باران
باران
باران باران


آهی ست
گرفته سینه ی آسمان را

تلخ شد
طعم شیرین شعرهایم
افتاد
شکست
فنجان سفید گل مشکی

الف

ب


فضل الفبای وفا

ابوالفضل

به فصل*ت*
برگ ریز*م*

همهمه ی علف زاران
حرف
از باد است

چه قدر
در
باشم
دیوار
بشنود

تمام سهم من از جاده
پیچیدن به خیال توست

پایانه ای ست بی مقصد
راهی که در هیچ ایستگاهی
به تو نمی رسد

پیاده نمی شوم

تا می کنم
لباس عزا



مصیبت
پشت مصیبت

گوشه ندارد


زمین

گرد است

سوری بپاست
در ٍثور گل ها
صورش دمیده
اسرافیل فصل ها

طرح زیبایی
در سر ابر است
آبشاری به عظمت دریا

من خواب های زنی هستم
که بر طاقچه می تابد

یک جا بمان
نگاه گندمزار
به هم می ریزد

وقتی ابرهای سیاه بیایند
ماه در آسمان نیست
در برکه نیست
در چاه نیست

اندیشه ی پرواز
سهم قاب پرنده

چشمه
از رفتن نمی ماند حتی گر با هزاران سنگ
پایش بشکنی

دریایی دیدم
که از خودش بیزار بود
قایقی که دلش به گل نشستن می خواست
و مردی که
مرز رویا با کابوسش یکی شده بود

رودخانه خشک شد
و ماهیان مردند
سنگها اما
حمام آفتاب گرفتند!

در یک رستاخیز ساده!
از باورهای پوشالی
شاید عاشق کلاغ شود
مترسک

آشناست
به بوی
قدم هات
کوچه

به تنگ آمد
دلش
ترکید......
انار

بی تاب ام
کاش
بر می گشت
تاب کودکی

خفاشی معکوسم
روی فکرهایم راه می روم
روی اندیشه هایم آونگ!

ایستادم
چرخ زمان هنوز
می لنگد