خیلی خوش بینانه که فکر کنیم در سِنِ ۲۷ سالگی پدر و مادر میشویم و چیزی حدودِ ۵۰ سالگی فرزندی خواهیم داشت بیست و چند ساله!
میانگین عمر در ایران حدودا ۷۰ سال است ...
یعنی تقریبا میتوانیم تا چهل و چند سالگیِ فرزند یا فرزندانمان کنارشان زندگی کنیم و حتی نوه ی کوچکمان را وقتی تازه به شیرین زبانی افتاده بغل بگیریم و بعد،کوله بارمان را ببنیدم و راهی آخرت بشویم!
اما در واقع بینانه ترین حالت،وقتی در سی و چند سالگی ازدواج میکنیم و روز به روز شاهد افزایش سن ازدواج هستیم .. . اینجا یک ماجرای غم انگیز به وجود می آید که باید با آن روبرو بشویم و آن این است که قرار است فرزندانمان را خیلی زود ترک کنیم و شاید هیچ وقت نتوانیم نوه ی شیرینمان را بغل بگیریم!
نمیخواهم از دیر ازدواج کردن ها و دیر بچه دار شدن ها و تک فرزندی گِله و صحبت کنم.
فقط خواستم بگویم دلم به حال نسل خودمان و نسل بعد از خودمان خیلی میسوزد.
نسلی تنها،میانِ پیشرفت هایِ دیجیتالی!
نسلی که مجبور است به دوستِ مادرش بگوید خاله و در رفیقِ صمیمی اش دنبالِ برادر نداشته اش بگردد!
ZibaMatn.IR