100 متن کوتاه حافظ ۱۴۰۳ جدید 2025

تا که از جانب معشوق نباشد کششی
کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد

حافظ کجای کاری !؟
فالت غلط در آمد
گفتی غمت سر آید
این عمر بود سر آمد...

ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی

دلا خو کن به تنهایی
که از تن ها بلا خیزد

خرابم می کند هر دم
فریبِ چشمِ جادویت.

چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی

چِل سال رنج و غُصه کشیدیم و عاقبت
تَدبیر ما به دست شَراب دو ساله بود

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امید وصال تو زنده می دارد
و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

جمع شدیم/دورِ پاییز/حافظ هم خاموش

شاه نشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت

باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

تو همچو صبحی ومن
شمع خلوت سحرم

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی ..

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

من اگر نیکم و گر بد
تو برو خود را باش

تو پس پرده چه دانی
که که خوب است و که زشت

جرعه به جرعه میدهم شعر به نوش دلبرم

دل که نکرد اثر به او ، شعر کند مگر اثر...

سینه مالامال درد است
ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد
خدا را همدمی


حافظ

فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی
دمار از من
برآوردی
نمی‌گویی
برآوردم

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را

به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

سر گیسوی تو
در هیچ سری نیست که نیست

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد
روز بزرگداشت حافظ گرامی باد

غم در دل تنگ من

از آن است که نیست

یک دوست که

با او غم دل بتوان گفت ....!

شهرِ یاران بود و خاکِ مهربانان این دیار
مهربانی کِی سرآمد شهریاران را چه شد ؟

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را

به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

جز به زلف توُ ندارد دل عاشق میلی

آه از این دل که به صد بند نمیگیرد پند

دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور...

آواز ایران
شجریان️

نسبت دوست به هر بی سر و پا نتْوان کرد..

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

یک همدم باوفا ندیدم جز درد

تو از این چه سود داری که نمی کنی مدارا..؟

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره برد آرام را ...

️️️

هوشنگ ابتهاج :
حافظ اگر زنده بود شجریان را غرق در بوسه می کرد...
حافظ بوسه بارانش کن
.
.
او تنها یک خواننده نبود! صدای یک ملت بود..
مرغ سحر پر کشید...

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی
گیسویت

غبار غم برود حال خوش شود
حافظ

پیوند عمر بسته به موییست هوش دار

غمخوار خویش باش غم روزگار چیست

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود

هر که را نیست ادب، لایق صحبت نبود!

کسی که حُسن و خط دوست را در نَظَر دارد

مُحقق است که او حاصل بَصَر دارد .....

چه توان کرد؟ که عمر است و شتابی دارد

ای حافظ به شاخه نباتت قسم...به عشقی که در سینه داری...به ثانیه های یلدایت....
امروز برایم خوب دراور.
راستش را بخواهی خسته ام از انتظار....!
آنی

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید

زان که آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش

ساقی بیا که از مدد بخت کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم

خوش به حال تو که من شاخ نباتت شده ام
و چه خوشبخت که تو حافظ من درسفری

نسرین حسینی

روز مرگم
نفسی مهلت دیدار بده

تا چو حافظ
ز سر جان و جهان برخیزم

دست از طلب ندارم تا کام من بر آید

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن بر آید

کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست...

دام سخت است مگر یار شود لطف خدا

ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

.
به بوی زلف تو گر جان به باد رفت چه شد
هزار جان گرامی فدای جانانه

️️️

می بیاور که ننازد به گل باغ جهان

هر که غارتگری باد خزانی دانست

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

دل می رود ز دستم صاحب دلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که بازبینم دیدار آشنا را....

پاسبان حرمِ دل شده‌ام شب همه شب
تا در این پرده جز اندیشه‌ ‌او نگذارم

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

شدم عاشق به بالای بلندش
که کار عاشقان بالا گرفته است

نسیم صبح، عنبر بوست امروز
مگر یارم ره صحرا گرفته است؟

آن سفر کرده که صد قافله‌ دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش ...

یار با ماست!
چه_حاجت_که_زیادت_طلبیم؟

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند!

جانا چه گویم شرح فراقت؟
چشمی و صد نم،
جانی و صد آه...

آتش زُهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت

حافظ این خرقه ی پَشمینه بینداز و برو

چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان

تو همچو باد بهاری گره گشا می باش

لطفِ خدا بیشتر از جرمِ ماست

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

درد عاشق نشود ، بِهْ ، به مداوای حکیم...

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی...

حافظ