جمعه , ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۳
هیچ فردای روشنی در چشم انداز نیست. هیچ کس نمی داند چه خواهد شد. با دریغ باید گفت مردم پذیرفته اند تا دیگران دربارهٔ سرنوشت شان تصمیم بگیرند، و همچنان منتظر تصمیماتی هستند که امیدوارند درباره شان گرفته بشود. این خیلی بد است؛ خیلی بد است که یک ملّت بپذیرد هیچ نقشی در تعیین سرنوشت خود نمی تواند داشته باشد. پذیرفتن حالت انفعالی صِرف برای یک ملّت مثل زهر او را مسموم می کند....
