متن انفعال

راه بود و ما در جا ماندگان

فریاد بود و ما در سکوتِ گران

ماه بود و ما در خسوفِ زمان

حیات بود و ما در دلِ گورِمان

هیچ فردای روشنی در چشم انداز نیست. هیچ کس نمی داند چه خواهد شد.
با دریغ باید گفت مردم پذیرفته اند تا دیگران دربارهٔ سرنوشت شان تصمیم بگیرند،
و همچنان منتظر تصمیماتی هستند که امیدوارند درباره شان گرفته بشود.
این خیلی بد است؛
خیلی بد است که یک ملّت بپذیرد...