شعر غم انگیز

هزار کاکُلی شاد
در چشمان توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من
عشق را
ای کاش زبان سخن بود...

از چه رو موجِ بلا در غمِ ویرانه ماست؟
او ندانست که دریاچه پریخانه ماست

لب دریای جنون، آخرِ شه‌نامه ماست
قایقی هست که اندازه پروانه ماست

تا که امواج بلا برد به دریا ما را
دائما موج سواری حظ روزانه ماست

در تلاش است رُخَش را بزند بر رخ...

تو آواز دریایی،
که در ساحل خاطره‌ها،
در هم می‌شکند،
موج‌های غم را.
رهایی پرنده‌ای،
که در آسمان بی‌مرز،
به باد می‌سپارد،
بال‌هایش را.

او به قلبم خنجر خود را فرو می کرد و من
مضطرب بودم مبادا دست او زخمی شود

شیدا صیادیپور
از شاعران برجسته کشوری که متولد 1377 می باشد و بر خلاف جوان بودنش اشعار پخته و قابل تاملی می سراید