متن اندوه عمیق
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات اندوه عمیق
راه بود و ما در جا ماندگان
فریاد بود و ما در سکوتِ گران
ماه بود و ما در خسوفِ زمان
حیات بود و ما در دلِ گورِمان
لبخندت را
از یاد مبر
حتی اگر
موج‌های اندوه
تا گلو
بالا آمده‌اند
لبخند
چراغی‌ست
که در دل شب
راه را پیدا می‌کند
( وارثان سکوت)
بر ما گذشت
هرآنچه نباید می‌گذشت؛
قرن‌هایی از سکوت،
روزهایی از تکرار،
و شب‌هایی که حقیقت را
در هیاهوی تبلیغ گم کردند.
ما،
همیشه در صف‌های درازِ وعده،
همیشه در انتظار فردایی که
دیگران برایمان نوشتند.
ما،
پشتِ دیوارهایی بلند
که به نام امنیت ساخته شدند
و...
سیلاب چشمانم چه‌ها با دل نکرد
جز زخم هجران مرهمی حاصل نکرد
جوری کـه قـلبم تـرک خـورده و شکسـته است،
گـویی کـه آمـریکا بمب اتـم زده هیـروشیـما را!
تپش قلب،
در دلِ این لحظاتِ بی‌پایان،
یادِ تو را با هر ضربه‌اش
در دلِ شب فریاد می‌کند.
صدای در که در دوردست‌ها
در خاموشی می‌پیچد،
آوای آن آخرین لحظه است
که نمی‌خواهد بپذیرد
که عشق به پایان رسید.
محدثه جانم تو خودت خوب می دانی
بی‌تو هر روزم پر از غم و اندوه،
چشم‌هایم تورا جست‌وجو می‌کنند،
صدای تو را در سکوت می‌شنوم،
اما تو نیستی، و من در این تنها می‌میرم.
قسمت نشد قسمت شود قسمت ما آغوش او
می زند موج غمش بر پیکرم دیوانه وار
ای خدا آخر مرا با قصه یِ دریا چه کار...!؟
آخر این انصاف است،
که نبینم رویت.
و بمیرد قلبم،
در پی حسرت تکرار همان لبخندت.
"روزنه ی امید"
در تاریک‌ترین شب‌ها،
میان هزارتوی سایه‌ها و سکوت‌های بی‌انتها،
روشنایی کوچکی زاده می‌شود،
چونان جرقه‌ای که در دل ظلمت می‌درخشد.
روزنه‌ای از امید،
نخستین نجواهای بیداری را با خود دارد،
زمزمه‌ای که در گوش باد می‌پیچد،
و نوید صبحی دیگر را به دل‌های خسته می‌بخشد.
بر دیوارهای...
پیش از آنکه به دارم بیاویزید
از گندم‌های خوشمزه برایم بگویید
آن گندم‌هایی که شریک بخت سیاه من و شمایند
آن گندم‌هایی که در غم من،
گردنشان را به دهان ملخ‌ها می‌سپارند
پیش از آنکه به دارم بیاویزید
دیده‌گانم را بگشایید
با شمایم،
چشمانِ مرا باز کنید!
و اگر مَردید...
تو ای اندوه پوشالی! تو ای تشویش ویرانگر!
تو ای بی‌رحمِ سرخ از مرگ! ای زالوی هر باور!
شبیه مار از دیوار، می‌آیی به قصد من
اگر می‌رانمت با سنگ، فردا می‌رسی از در
تو می‌تازی به نام ناامیدی، بغض، تنهایی
و جا وا می‌کنی در بودنم، هی می‌زنی خنجر...
بندرِ سوگوار…
کاش واژه‌هایم پتو می‌شدند، برای آن پیکرهایی که میان آتش خاموش شدند…
کاش صدایم مرهمی بود، بر دل‌هایی که هنوز اسم عزیزشان را در شعله‌ها صدا می‌زنند…
تو نسوختی، بندر…
این ما بودیم که در آوار داغِ تو، خاکستر شدیم…
خودش که نیست،
ولی غمش یار من است تا به ابد.
آن چنان تو بی خبر رفتی که من؛
از هر چه شب بیزارم
و هر ثانیه تَب دارم
و در حسرتِ دیدارِ تو؛ بیدارم
و چون ابرَکی آبستن از دریایِ بغض؛
می بارم و می بارم و می بارم و
آه از شب؛
آن شبِ تاریک و سرد و منجمد...
و من چنان به تو گیرَم
که رَدِ چَشمِ سیاهت؛
ذغال کرده خرمنِ جانَم.
به یاد پدرم.
کاش پایان این همه نبودن ها.
بودن اجباری بود در بغلم.
چه بی رحمانه غمگین است شبی که،
نتابد روی همچون ماه تو در آن.
