متن اندوه عمیق

کاش پایان این همه نبودن ها.
بودن اجباری بود در بغلم.

چه بی رحمانه غمگین است شبی که،
نتابد روی همچون ماه تو در آن.

زندگی کردم همه چیز و همه کس را دیدم.؛!!! اما خود را ندیدم.!!!! چه زیبا بوده ام من .!!!! امان از ندیدن!!!

لعنت به نگاهی که لرزاند دل ما را.

مشرکی را دل شکسته دید ابراهیم من /
عهد برهم زد، تبر انداخت، یک بتخانه ساخت

نه!
قول شرف می‌دهم
دستِ ابرِ اندوه
به چشمانت نمی‌رسد
در قلبم پناه بگیر!
حتی یک تپش
عقب‌نشینی نخواهم کرد...

تو ای مجنون جاهل روزگار!
جنون بپا نکن
لیلی بی وفاتر از همیشه ست!!!!

یک شهر شده آشوب و دل ما شده ویران...

از دست دو چشمون سیاهت...

شب هم هرشب בر خیالات خوב ؋ـکر مے کنـב ما را مے خوابانـב
ـבگر نمے בانـב غم ما را سال ها ست بیدار نگه می دارد..

اشو:

سنگینی تنهایی از نبودن دیگری نیست
سنگینی تنهایی
به خاطر جدایی از خود است،
آنکه دلت برایش تنگ شده،
خودت هستی ...

بال شکسته است کلید در قفس

این فتح بی‌شکستگی پر نمی‌شود

نگران نباش دوست من
از اینکه به آغوش مرگ رفت وتو تنها مانده ای
ویا به نوعی دیگر تنهایت گذاشته و ترکت کرده است
وتو هیچ نمیدانی
سرنوشت برایت چه نگاشته بود
به گمانم زمان با تو بودن به همان مقدار، تقدیر بوده است.

دلشکسته تر از آنم که ترک هایش را ترمیم کنی

گاهی اوقات باید بگذاری و بگذری و بروی!
وقتی می مانی و تحمل می کنی، از خودت یک احمق می سازی...

چراغِ پُر نور ضروری نیست.
برای زندگی در غرابت و شگفتی
شمعی قلمی کافی است،
به شرط آنکه: صادقانه بسوزد.