شعر غمگین

بسمه تعالی

بر گلوی حق اگر پای خدنگ ست هنوز
صلح در مسلخِ بی رحمیِ جنگ ست هنوز

مادر آغشته به خون ، طفل در آغوش تفنگ
مِهر ، در غائله ی شیشه و سنگ ست هنوز

بر سرِ کوچه و بازار ، جنون می بارد
دامنِ سبزِ جهان ،...

نبودنت
دستم را می گیرد
در خانه می چرخاند
پایم گیر میکند به تاریکی
از اتاق بیرون می زنم
اما تنهایی
اتاق بزرگتری ست...!

جان کلام ما همه اینجا مسافریم
دل خسته از این زندگی درد آوریم‌


دنیانگشت چون بمراد دلی سزاست
از خیر این جهان غم انگیز بگذریم

می‌خندیدند
می‌خندیدم
صدایم را نمی‌شنیدند
حرف می‌زدند
حرف می‌زدم
صدایم را نمی‌شنیدند
من زنده بودم
فقط
دلم مرده بود
و نوزادی که مرده به دنیا می‌آید
دست خودش نیست اگر
نمی‌تواند بخندد
یا حرف بزند...

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

دُرنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

🌙

من
ماضی بعیدم و
گُم،بین جمله هات
اما تودر مضارعِ من
فاعلی هنوز

بیدار مانده ام
که تو را مثنوی کنم
آسوده تر بخواب!
عزیزِ دلی❤️ هنوز ...

▪️درد

شب را به شب می‌رسانم وُ
زنده‌بودنم را به دوش می‌کشم
از هرطرف نگاهم کنی
شبیهِ «درد» شده‌ام،
که از معنایش فرار می‌کند!
فرار می‌کند
فرار می‌کند
و همچنان «درد» است...

دو چَشمِ من، شده خیره تو آیینه
هنوزم تویِ چِشمات، عشق میبینه
اگر بودی، جهانَم بهترین میشد
و طعمِ حال و روزَم اَنگَبین میشد.
به یاد پدرم🖤

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

درنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

گویند دوای درد هجران خواب است
بیداریِ شب بزرگ ترین مرداب است
یک شب که رساند خیال تو جان بر لب
خوابیدم و آمدی به خوابم آن شب

آن روزها
که دستِ راستم
با انتگرالِ سه‌گانه بیگانه بود
آن روزها که می‌توانست
بی‌پروا
طرحِ یک خانه را به کاغذ بیاورد
آن روزها که مداد آبی
آسمان را واقعاً آبی می‌کرد
آن روزها که بیست‌های پاورقی
حساب بانکی‌ِ روحم را پُر می‌کرد
آن روزها کجاست؟
کجاست مدادتراشم
تا بتراشم...

آه، ای مرثیه‌ی غریبانه‌ی من...
من،
همان‌جا ایستاده‌ام
که تو لبخندت را
به باد دادی...

**خاکستر**

زبانم سوخته است،
نه سیب را می‌شناسم،
نه باران را.

دلم سوخته است،
نه دستی مرا می‌گیرد،
نه صدایی مرا می‌خواند.

در راهی که از دود پوشیده شد،
پا گذاشتم،
بی‌آنکه بدانم
به کدام سمت می‌روم.

و در پسِ بادهای سرد،
چیزی فرو ریخت،
شاید من بودم،
شاید باوری...

**سوختن**

زبانم سوخت،
و طعم جهان را گم کردم.
دیگر نه سیب،
نه بوسه،
نه باران...
هیچ‌چیز مثل قبل نبود.

دلم سوخت،
و هیچ‌کس نفهمید.
نه دستی آمد،
نه آوازی،
نه حتی سایه‌ای بر دیوار.

حالا من مانده‌ام،
با زبانی که نمی‌چشد،
و دلی که دیگر
هیچ‌چیز را باور ندارد...

اگر خاموش گردد، شعله‌های داغِ احساس؛
فراموشی بگیرد، غنچه‌های باغِ احساس؛
چه سود از زندگانی می‌ستاند، قلبِ یک زن؟
به هردم می‌شود، درگیر با، بارِ غمِ تن...

مرا از هر دو عالم ،گوشه ی ویرانگی بهتر
همین یک لقمه نان از سفره ی شاهانگی بهتر

از این میخانه ها دل می کنم، بی هیچ تردیدی
برای عاشقِ تنها، شرابِ خانگی بهتر

نه ذرّه ذرّه پوسیدن،درون پیله ی عادت
میان این گلستان بی گمان پروانگی بهتر

ندارد هیچ...

(آهِ سرد)

آیینه دار حیرتم از آهِ سردِ دَرد
چون نیست در کشاکش ایام، هم‌نوَرد

سرخیّ صورتم بوَد از سیلی ستم
در باطن‌است اگرچه مرا رنگ روی، زرد

مردانه گر ستاده‌ام اکنون به روزگار
باشد مبرهنم که جهان نیست جای مَرد

در دوده‌دان دهر شده بخت من سیاه
دیگر چرا...

تو
از عواطفِ جنگ چه می‌دانی؟
از بروزِ احساساتِ یک تفنگ
از ادای هجای «آه» از دهانِ پیراهن
از باز شدنِ پای تنهایی به تن
از زنی که از
قلبِ یک مرد بیرون ریخته
چه می‌دانی؟

چه سخت می‌گیرد زندگی،
بر چکاوکی؛
که‌ او را توانی نیست؛
تا صداقت سینه‌اش را،
از حنجره‌ی پنجره،
پرواز دهد!

اینجا
یا جای زباله‌هاست
یا زباله‌ها!
دوربینم دیگر
عکس نمی‌اندازد!
می‌خواهم خزر را
تا کُنم در چمدان
و به جایی
دور از دستِ زباله‌ها
دور از دستِ رودِ زمان
دور از دستِ زباله‌ها
سفر کنم؛
به جایی
مثلِ خلوتِ پس از
نقطه‌ی پایانِ یک شعر.

در خویش شکستم، به نجوایی خموش
لبخند به لب، نقش بر دیوار دوش
امید به خورشید، ولی شب به تن
در سایه‌ی وهمی که شد بی‌خروش
سیراب نمودم گل پژمرده را
افسوس که خشکید زخم فراموش
بر دوش کشیدم تن مرده‌ای
غافل که نماند از او هیچ هوش
ای مرگ،...

ای خفته در خیالِ منی خسته، شب بخیر
یک دل نه، صد دلم به تو وابسته، شب بخیر

من تا سحر نشسته به درگاهِ وصل، تو
خوابیده، آرمیده چو گلدسته، شب بخیر

تو! خواب مثلِ حوری‌و در پُشت ابر، من
چشمم به سقفِ خانه و در بسته، شب بخیر

باز...

چگونه غذا از گلو پایین رود
وقتی
گذشته‌ی تلخِ سنگین را بالا می‌آوری؟
با هر قاشقی،
حفره‌ای در ذهن کَندی،
سر از سلولی دیگر درآوردی...

ای زندگی!
سر از دنیای تو درآوردم!
اقرار می‌کنم قاتل، من بودم
که با چاقوی «بودن»
به جانت اُفتادم
اقرار می‌کنم
که پنجره، که کبوتر،...

می‌دانم
نهنگ هم می‌شدم
دریایم به ساحل نمی‌رسید
و من
در این رُمانِ عمیق
در جستجوی آرامشی بی‌دریغ
روز و شب‌ها را
خط به خط شنا می‌کردم

می‌دانم
نهنگ هم می‌شدم
اندوهِ آوازم را
پایانی نبود...