شعر غمگین

می‌دانم
نهنگ هم می‌شدم
دریایم به ساحل نمی‌رسید
و من
در این رُمانِ عمیق
در جستجوی آرامشی بی‌دریغ
روز و شب‌ها را
خط به خط شنا می‌کردم

می‌دانم
نهنگ هم می‌شدم
اندوهِ آوازم را
پایانی نبود...

روی کدام شیب سُر خورده‌ام
که هیچ سُرسُره‌ای
مرگِ کودکی‌ام را
گردن نمی‌گیرد؟

پلنگِ خوش خیالِ شب !
ماهت را برده‌اند
تو در این تاریکی
به کدام قابِ محال،
روشندلی ؟

دل‌گرم هستم کاملا؛ گر، گرم باشی
با این دلِ تنهای من، در، اوجِ سرما

تب کن برایم؛ تا که من هم با تبی ناب
قسمت کنم حسّ دلم را با تو تنها

توبه کردم که دگر دل به کسی نسپارم...

دل به هر کس که سپردم بشکست...

جای زمستانِ اخوان
جای کتک خوردنِ پرچم از طوفان
جای تکان‌های یک جیبِ خالی
جای تنهاییِ تمامِ آدم‌ها
پُست می‌دهد
سربازی که حکمِ زنده بودنش
به شهادتِ پوتین‌های پاره بسته است...

سلام از فاصله هایی
که انبوهی از دلتنگی ست
از احوالپرسی هایی گاه وبیگاه
از شعری که هر واژه اش مرا
زیر سوال می برد
می خواهم
سلام دوستت دارم را
آبی بنویسم

رد مهربانی
از آستین هیچ عابری نمی ریزد
و...
هنوز بوی نارگیلی این کلوچه ی تلخ
در شهر کولاک
به پا می کند

گنجشکی ام
که پرواز
در یادش نیست
چوب لباسی ام
که از خمیازه ی پالتوها کلافه ام
ساعتی خوابیده ام
درآخرین لحظه های امتحان
خسته ام
خسته تر از
فوق لیسانسی بیکار
که آرزویش بی سوادیست

گاهی نمیشود که نمیشود
زندگی در پیچ و خم خود، گم میشود

آسمان تاریک است و باران می‌بارد
دل ما به یادِ تو، غمگین می‌شود

شوقی در دلِ پنهان دارم هنوز
اما گاهی عشق، دور می‌شود

خطی از یاد تو را می‌نویسم
در دل شب، غم به خواب می‌شود

یار...

من ماهی خسته از آبم

تن می‌دهم به تو

تور عروسی غمگین

تن می‌دهم

به علامت سوال بزرگی

که در دهانم گیر کرده است

حالا بماند
بگذار تا خاطراتت در سینه ام جا بماند
بگذار تا اشتیاقم همواره پوپا بماند

حالا که روییده بذر مهر و ارادت چه خوبست
آهوی دشت خیالت همپای صحرا بماند

مهلت بده زندگی را تا یک نفس جان بگیرد
از رد پایت نشانی اینجا و آنجا بماند

وقتیکه از...

وقف

از همان اول خرد با عشق چون پیمان نداشت
داستان خضر و موسی تا ابد سامان نداشت

شوقم از آغوش شیرین‌ها و لیلی‌ها گریخت
شور دنیا، قدر شیداییِ من، میدان نداشت

از قضا دل بر کسی بستم که خود دلباخته‌ست
دل ولی بر باخت دادن‌های من ایمان نداشت

چشم...

سوگ

نکند که ما اضافات دنیاییم،
که این‌گونه خار و خفیف،
در به در،
به دنبال یک لحظه آرامشیم.

در پی تبسمی ناگهانی،
یا عصر بارانی دلپذیر،
شامگاهی دل‌نشین،
یک‌بار لذت برف‌بازی؛

چونان سگ پاسوخته،
سرگردان،
می‌دویم؛
اما دریغ از رسیدن
دریغ

چگونه است دویدن و نرسیدن؟
چگونه است حال...

تاوان کدامین جرم است شاعری؟
آنجا که ماندن
لوث می شود
۵۰ قسامه
۵۰ بیت شعر
قصیده ای داراز
یادآن چشم های محبوس ابد
آزاددت میکنند

سمیه معمری ویرثق [یانار]

دو آتشفشان
فوران کرده‌اند و نمی‌دانم
مذاب‌های ریخته را
چطور باید از صحنه پاک کرد
خشک شده‌اند!
خشک شده‌ام پای این همه غم!
با این همه غم چه باید کرد؟

پیله‌تنیدن به تنم را نبین /
لحظه‌ی پروانه‌شدن مُثله‌ام

سفت‌تر بگیرید
گوشه‌ی سنگینِ تابوت را
همان گوشه‌ای که به شانه‌ی چپم
- جای خالیِ دستی در عکس‌های زندگی-
می‌رسد

لطفاً
پیش از رفتن‌
مستطیلِ تنهایی را
به دایره بدل کنید
تا روزها و شب‌ها را
به جستجوی گوشه‌ای بگذرانم...

مرغان دریایی
به تشییع خورشید
هر غروب
کنار ساحل
سوگوار
غرق شدن نور در آب را
با بال‌های سفیدشان
همراهی می کنند
آن‌ها نمی‌پرسند
چه کسی در دلتنگی ساحل گم می‌شود
یا کدام ماهی‌
در سکوت
این تاریکی را می‌نوشد
و چرا
آسمان و دریا با هم مرثیه میخوانند
اما...

کار هر روز و شب من است
دل سپردن به پنجره ها
دیدن رهگذران
رد سایه ها در مه
و جای خالی شعرها
اسم ها
دست ها
نگاه ها...

دوست ندارم
جای خالی باشم
حتی در قاب خیال

پروازِ بلند آرزویِ پر بود/
آزاد دلش ز دامِ خاکستر بود/
هر شاخه که تکیه‌گاهِ امنش می‌شد/
در حسرتِ او، شکسته‌ای دیگر بود/
...

روزِ تولّد به کفن دیدنم
قصّه‌ی بی سر به جهان پا گذاشت
سهمِ من از بارشِ باران چه بود؟
کاسه‌ی سوراخ برایم چه داشت؟

پیله‌تنیدن به تنم را نبین
لحظه‌ی پروانه‌شدن مُثله‌ام
عشق اگر شعله‌ی این زندگی‌ست
بیشتر از حدّ ِ خودم شعله‌ام !!

نقشه‌ی چنگیز برایم بِکِش
خنجرِ خود...

یک روز شدم جان و شدی جانانم
گفتی که به پای تو بریزم جانم

حالا نه خبر هست ز جانان و نه جان
افسرده و سرگشته و سرگردانم
اعظم کلیابی بانوی کاشانی

گفتی که تویی جان وجهانم آن روز
ترکم بکنی جهان به هم می ریزد

امروز، ولی جهان دیگر،داری
حالا ز دلم غصه و غم می ریزد

اعظم کلیابی بانوی کاشانی