متن بانوی بی نشان

در سکوت شب ماه بر شانه های آسمان تشیع شد .

وقتی رفت آسمان زانوی غم بغل گرفت.
ستارگان در بهت و حیرت بودند.
مگر می‌شود خورشید افول کند

جهان تاریک شود...

خالی شد دنیا از بودنش..

رفت و درهای بهشت همیشه به انتظار نشسته اند.
بانوی بی نشان....

چه...

در آنش،گرفت.
حرمت خانه شکسته شد
حرمت صاحب خانه هم.
حَرم،بی‌ مَحرم شد ...
مُحرم آغاز شد ..
عرش بر زمین افتاد.

آسمان ماه خود را گم کرد.
زمین سجاده ی غربت را تا همیشه پهن کرد


و مزاری تا همیشه بی نشان ماند.

اما..

فاطمه بانوی بی نشان نیست...

در سکوت شب ماه بر شانه های آسمان تشیع شد .

وقتی رفت آسمان زانوی غم بغل گرفت.
ستارگان در بهت و حیرت بودند.
مگر می‌شود خورشید افول کند

جهان تاریک شود...

خالی شد دنیا از بودنش..

رفت و درهای بهشت همیشه به انتظار نشسته اند.
بانوی بی نشان....

چه...