بانوی کاشانی اعظم کلیابی

چه فخری می‌کند دنیا که ماهی چون تو را روی زمین دارد

دلم تنگ شده است…
مثل ماهی برای دریا ...
مثل پرنده برای پرواز..

تنگ تر از باغچه که به باران می اندیشد

عشق تو،
مثل نفسِ گرمی است
که در حنجره ی یخ‌زدهٔ صبح جاری می‌شود.

کاش می‌آمدی…


من و تو،
دو نقطه بودیم در یک سطر بلند…
حالا فاصله،...

باز،
در این دوریِ همیشگی،
روزها نو می‌شوند…
هر ثانیه،
برگی است که از تقویم دل کنده می‌شود
و باد،
آن را به کویر می‌برد.

راه،
ریسمانی سرد است
به گردنِ روزهای تکراری.

تو نبودی…
و من،
در ایستگاه‌های خلوتِ ،
ساعت‌ها
قطارهای سوخته‌ی خاطرات را
تماشا می‌کردم.

کاش باد،...

شب،

از قابِ پنجره آغاز می‌شود،
جایی میانِ سکوتِ دیوارها
و نفسِ آهسته‌ی زمان....

ماه، روی شانه‌ی من خم شده است،
و رازِ ماندن را
در گوشِ سایه‌ها نجوا می کند.
پراز بال و پرم...
از گون تا گندم...
از یاس تا یاسین‌..‌

صدای دوری می‌آید،
از جایی که چراغ‌ها...

شب می‌آید،
با دلتنگی فراوان
. دلتنگی، مهمان ناخوانده‌ای است که بدون در زدن، روی مبل می نشیند
و ساکت می‌ماند.
سکوتش از هر فریادی بلندتر است
. به آسمان نگاه می‌کنی؛
ستاره‌ها، زخم های کهنه‌ی آسمانند که دوباره در تاریکی سر باز می‌کنند.

و تو در میان این همه...

خلقی ز کرامات شما می‌گویند
تسبیح تو را ارض وسما می‌گویند

ای دادرس روز قیامت زهرا
از لطف تو در روز جزا می گویند

زهرایی و مهمان تو روح الامین بود
شان نزولت قدر وطاها یا و سین بود

زهرایی و نور دو چشمان محمد
همتای تو تنها امیر المومنین بود

از سفره فاطمه نمک گیر شدیم
با نوکری اهل ولا پیر شدیم

هر چند که روسیاه هستیم اما
دلبسته به زیبایی تقدیر شدیم

یا فاطمه ای زینت عرش معبود
در وصف تو حق آیه ی تطهیر سرود

ای کوثر جاری به مقام تو سلام
ای آینه ی محمدی بر تو درود

برای بانویی که خود، زیباترین علت آفرینش بود.

وقتی که ، کوچه‌های مدینه پاهایش را می‌بوسید،
آسمان،سجاده‌اش را پهن می‌کرد.
فرشتگان در حیرت بودند.
آیا این اوست که به زمین نزدیک می‌شود،
یا زمین است که با قدم‌های او به ملکوت می‌رسد؟

آن زمان که جهالت مهر پیشانی ابو جهل...

خنجر شقاوت و نامردی تیز شد
بعد از،عروج پدر .

غم سنگین رسول الله از‌یک طرف
و فدک ...بیعت
فدک یک باغ نبود نخلستان نبود
سند مظلومیت تو بود
نماد حقی که بعد از رسول به تو می‌رسید
وناجوانمردانه غصب کردند
حق تو را به عنوان پاره تن پیامبر
یک...

فاطمه

نامی است که پیش از آفرینش در افلاک زمزمه میشد



در سکوت کهکشان ها،در نبض نخستین خاک
و زمین،این گهواره ی سنگی، با این آواز به چرخش درآمد.

وجود تو،

آیه ی نوری بود که بر صفحه ی شب های مکّه
نوشته شد.
و محمد(ص)، پدری که خود «اُمّت»...

در سکوت شب ماه بر شانه های آسمان تشیع شد .

وقتی رفت آسمان زانوی غم بغل گرفت.
ستارگان در بهت و حیرت بودند.
مگر می‌شود خورشید افول کند

جهان تاریک شود...

خالی شد دنیا از بودنش..

رفت و درهای بهشت همیشه به انتظار نشسته اند.
بانوی بی نشان....

چه...

اهل کاشانم من
تا حدودی شاعر
تا همیشه عاشق
من پر از واژه و حرف و سخنم
مهربانم من و آیین دلم مهر وصفاست
من به مهمانی چشمان شما محتاجم
یک نگاه آرام یک سر سوزن عشق
یک تبسم ، لبخند
دلخوشم چون سهراب به صدای آبی
به پر پروازی...

آدینه،
فاصله‌ی میانِ نفس‌های زمان است
و انتظار،
نخ تسبیحی که دانه‌هایش
همگی به نامِ تو ترانه می‌خوانند.

آدینه
قصه‌ای ست که آغاز می‌شود
ولی پایانش
همچنان در هاله‌ای از شبنم
پنهان است.

این هفته نیز
در گذرنامه‌ی روزهای خالی
مهری نخورد.
و رفت.

من مانده ام و
چمدانی پر از بلورهای انتظار...


در آستانه‌ی ایستگاهی دیگر
به انتظارِشنیدنِ آوایی
که از دلِ شب
سر بر آورد.

آدینه،
کبوتری است که بال‌هایش را باز می‌کند
بر بامِ ساعت‌های خاموش.
من هم
بر پلّه‌های نوری که از پنجره می‌آید
می‌نشینم
و برای تو
دانه‌های مهربانی جمع می‌کنم.

#اعظم_کلیابی
#بانوی_کاشانی
#جمعه_های_دلتنگی

آدینه،
کبوتری است که بال‌هایش را باز می‌کند
بر بامِ ساعت‌های خاموش.
من هم
بر پلّه‌های نوری که از پنجره می‌آید
می‌نشینم
و برای تو
دانه‌های مهربانی جمع می‌کنم.

دلم پرنده‌ای است.
با بال‌های شکسته....
در قفسِ روز های تکراری....
آواز می‌خواند...
برای خورشیدی که غروب کرده.
برای،ماهی که نیست .
برای ستاره‌ای که خاموش شده.
برای باران که نمی بارد.
و برای نسیم....
برای قاصدک.
قرار بود
پیغامِ بازگشت بیاورد.
ومن
همچنان چشم در راهم 😔

پاییز است.
شب،زودتر از همیشه می‌رسد، گویی عجله دارد تا تنهایی ام را زودتر در بر بگیرد.

سکوت،سنگین تر از همیشه روی شانه هایم نشسته.

و من،
در این سکوت وتنهایی....
به یاد تو میافتم.
به یاد آغازی که تو بودی،در میان این همه پایان....

دوری، فاصله ی جغرافیایی نیست.......

جهان
پیش از تو
جهنمی بود
بی‌پایان.
تا تو آمدی،
آسمان بر زمین گره خورد
و زمان،معنایی دیگر یافت.

ای دردانه خلقت،
ای که ماه از رخسارت تابیدن آموخت..
ای که عطر بهشت در دامنت پیچید،
آفرینش برای جلوه‌ات سر بر خاک سایید.

غربت تو
از همه سو روایت می‌شود:...

شب آمد...
شمعی روشن شد در سکوت
شعله رقصید ..
قلم لغزید ..
غزل جوانه کرد
لبخند شکوفه زد
کسی در گوش خانه
لالایی عشق خواند

شربت شیرینِ مهتاب
بر لبهای تشنهٔ ایوان چکید
و حلاوت این لحظه
در دل پنجره نشست

هرم عشق انشا شد روی شیشه ها
اتاق...

روزها می‌آیند و میروند
اما جمعه !!!! امان از،جمعه
همچنان روی حرف خود مانده
در پای انتظار میسوزد
و با این درد
می‌سازد...
خم به ابرو نمی آورد
فقط دلتنگی اش را به آسمان می رساند
به غروب ..
که او هم هر چه غم هست را تلمبار کند روی...

شب می‌آید
بی‌صدا
از لبه‌ی پنجره
و دلتنگی‌اش را
روی میز سکوت
پهن می‌کند