یکشنبه , ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
کسانیکه در جلوی در بیمارستان جم برای استاد شجریان جمع شده‌اند زمانیکه می‌فهمند هنوز استاد فوت نکرده است دچار خسران می‌شوند. تو گویی چیزی را از دست داده‌اند. این «چیز» در روانکاوی همان «علت ابژهٔ میل» است. جهانی که بی‌معنا شده باشد انسانها در آن به هر چیزی متوسل می‌شوند تا مکانیسم میل‌شان حرکت کند. زنده بودن استاد مویه کردن بر او را از انسانها می‌گیرد. انسان‌های نگران حال استاد تشنه خون استادند! از لحاظ روانکاوی عصبانیت مردمان جلوی بیمارستان اصلا ...
