شنبه , ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
یکی از بزرگ ترین پارادوکس های عشق رمانتیک این است که تا لحظه ای که "رمانتیک" باقی می ماند، هرگز توانایی ایجاد رابطه ی انسانی را ندارد. تنها می تواند درام، رویدادهای مخاطره آمیز و شگفت آور، صحنه های عشقی پرحرارت و حسادت و خیانت بیافریند. امّا چنین به نظر می رسد که انسان ها تا وقتی که به جای "دل باختن"، "مهرورزیدن" را نیاموزند، نمی توانند به عنوان انسان های از جنسِ پوست و خون با یکدیگر بیامیزند....
اگر یک رابطهٔ مستقیم، بی پیچ وخم و ساده، دروازه های خوشبختی را به روی ما بگشاید، ما از پذیرش این خوشبختی سرباز می زنیم، چرا که معتقدیم چنین چیزی "بیش از حد ساده" و "بیش از حد ملال آور" است. ما طوری پرورش یافته ایم که تنها آنچه را که خودنمایانه، بیش از حد پرشور و حرارت، بیش از حد پرفشار و عظیم و درهم کوبنده و پیچیده است، تحسین کنیم....
