متن فراخ

عرصه ی سخن ، بس تنگ است،
عرصه ی معنی فراخ است،
از سخن ، پیش تر آ،
تا فراخی بینی و
عرصه بینی.

دشت هایی چه فراخ‌!
کوه هایی چه بلند!


در گلستانه چه بوی علفی می آمد!
من در این آبادی‌، پی چیزی می گشتم‌:
پی خوابی شاید،
پی نوری‌، ریگی‌، لبخندی‌.