شنبه , ۲۹ دی ۱۴۰۳
عرصه ی سخن ، بس تنگ است،عرصه ی معنی فراخ است، از سخن ، پیش تر آ، تا فراخی بینی وعرصه بینی....
دشت هایی چه فراخ! کوه هایی چه بلند! در گلستانه چه بوی علفی می آمد! من در این آبادی، پی چیزی می گشتم: پی خوابی شاید، پی نوری، ریگی، لبخندی....
