پیکر بی سر به زمین چنگ زد آینه ی عرش به خون رنگ زد کرب و بلا نیست فقط خاک و سنگ عرش خدا بوده در آن ظهر تنگ تیر شد و عشق به معراج رفت پیکر خونین سوی افلاک رفت خاک شده گریه کن آسمان نیزه شده قامت استغفران...
