با مثنوی چشمانت شعرهایم آغاز نمیشوند بلکه از پلکهای تو به جهانهای موازی میلغزند، جایی که واژهها با بالهای شیشهای در مهِ نگاهت پرواز میکنند. در هر بیت، انعکاس یک کهکشان است که از مردمکهایت به خوابهای من نفوذ میکند.
