پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
بسمه تعالیدر حادثه ها ، نخلِ تنومندِ زمانماز هر که خورم سنگ ، بر او میوه فشانمحیف ست در این گلشنِ سر سبز برویم چشم از گل و آلاله چو شبنم نچرانم این بادیه از کاهلی ام خار دمیده ستبا خار که همصحبتی گل نتوانملوحِ دلم از نقشِ تو خالی ست همیشهتا درسی از آن صفحه ی رخسار نخوانماز دُور نیافتد قدحِ بزمِ مکافاتزهری که چشیدن نتوانم ، نچشانمتا خسته دلان را به شَکَر دست نگیرمچون نی دل خود را به نوایی نرسانمپیش و پسِ ...
