متن خزان

ای کاش همیشه شب یلدا باشد
تا یار کمی بیشتر اینجا باشد

ای کاش کنار سوز و سرمای خزان
دلگرمی این عاشق. تنها. باشد

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

چه کرده است
دست ایام
با حال دل من
درچشم به راهی
آرزوهایی که
ناله غم سرداده اند
چگونه چشم بدوزم
ردپای نگاهی را که
قصیده باران را
درگوش زمان نجوا میکرد
آه چه گویم
ازماتم نشسته بر خاطراتم را
درد عجیبی
نشانه گرفته است
برگ برگ دفتر شعرم را...

بشکن بشکن
باز آبان شد که گرمای تنت را حس کنم
نقش گل در انحنای دامنت را حس کنم

هر سحر از کوچه باغ شهرک دلدادگی
عطر یاس و ارغوان و سوسنت را حس کنم

در فضای آسمان سرد شب های خزان
اختران عاشق چشمک زنت را حس کنم

هیچ...

برگ ها در خزان خاموشی
سایه ات محو شد در گوشی
هر ورق دفتر ایام من است
این خزان، آینه ی جان من است
سایه ات گر چه به خاک افتاده
نور عشقت به دلم تابیده
برگ ها رقص کنند از دوری
من به دنبال تو با مهجوری
هر نفس...

سکوت است و دل در زنجیرِ غم،
جهان چون خزان، در خود پیچیده ام.
به هر برگِ رقصان در دستِ باد،
نوای فراق است، در جان نهادم.

در این خلوتِ بی پایانِ راز،
چو چایِ داغ، دل سرد و بی نیاز.
شعله ی شمع، زبان ندارد به نوا،
دل اما...

عاشق فصل خزانی؟ من خزانت می شوم
با همه بی رنگی ام، رنگین کمانت می شوم

تکیه کن بر شانه ام هر قدر می خواهی ببار
با همه بی جانی ام، آرام جانت می شوم

ارس آرامی

ز باغ دل، گل روی تو پرپر شد و رفت
به رنگ زرد، برگ امیدم به سر شد و رفت

پاییز دل آمد و جانم به خزان رسید
به هر نسیم، آه من در جهان رسید

برگ های دل، همه بر خاکستر نشست
به هر ورق، نوای ماتم برخواست

دل...

دیروز بهار بود و امروز خزانی
آن سبزهٔ تر دیدم و این خشک نهانی

هر فصل که برخاست چنین درس همی داد
کای دلبر ما هر چه کنی تو همانی

قند و شکر و باده در این مجلس عشق است
چون خوردی و بردی به طریق روانی

کین به زوال...

خدایا
این بار به پاییز مرخصی بده
بگذار به عالم نشان دهم
در خود فرو ریختن یک مرد را...
«آرمان پرناک»

نه نشاطی است در شاخه ها /
نه پرنده ای /
به ساختِ آشیان /
درختِ مطرود از جنگلم /
درختی /
که هر برگش /
دچارِ صرعِ پاییزیست... /
«آرمان پرناک»

بسمه تعالی

در حادثه ها ، نخلِ تنومندِ زمانم
از هر که خورم سنگ ، بر او میوه فشانم

حیف ست در این گلشنِ سر سبز برویم
چشم از گل و آلاله چو شبنم نچرانم

این بادیه از کاهلی ام خار دمیده ست
با خار که همصحبتی گل نتوانم

لوحِ...

ببین خزان دلم را عجب تماشایی ست
به کوچه کوچه عشقم حدیث تنهایی ست


صدای خش خش پای کسی در اینجا هست
که رد خاطره هایش قشنگ و رویایی ست
اعظم کلیابی بانوی کاشانی

پرچین ندامت
هر خزان می آید و یاد زمستان می کند
کوچه را بازیچه ای از برگریزان می کند

ابرهای تیره را این سو و آن سو می برد
برکه ها را آشنا با اشک باران می کند

انتظاری بیش از این هم نیست اما بی دلیل
میزند بر دوش...

خزان بی وفای پاییز...
قدری مشغول چیدن برگ هایت بودی
نفهمیدی و گل مرا بین برگ هایت چیدی
آتش بر دلم زدی و
سرمای وجودت را به رخم کشیدی
من که از خزانت چیزی نخواستم...
من گرمای دلم را با گلم خواستم.

l0tfii

با تو
امشب فکر تو در خیالم پر می زند
عاشقانه های تو بر دلم سر می زند
سالهاست به دل قبله گاه عاشقی شده ای
که بر کعبه ی دلت خالصانه در می زند
روشن دل گشته ام در ره عشقت لَختی بتاب
که تاریکی شبهای من با تو...

دیگرنه مجال مانده دل را
نه شادی حال، مانده دل را
گویا که خزان رسیده ازراه
دوران ملال ، مانده دل را

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

پاییزدل
برگها می ریزند
شاخه ها غمگینند
خش خش برگ زند داد که ای راه گذر
پا مزن برسر من
من زمانی چون گل
شادوخندان بودم
من زمانی بودم
سایبان در گرما
لیگ زد آتش بر هستی من
بی وفا سردی و دل مردگی پاییزی
من زپاییز و خزان بیزارم...

من و دلتنگی و پاییز
چرا
می گویند ؛
اولین فصلِ خزان
مِهر و محبت باشد .
حجت اله حبیبی

تا نگاه خزان ،
به جنگل ریخت
غنچه خندید
و باغ پر پر شد .
حجت اله حبیبی

غنچه لرزید ،
باغ پرپر شد
تا نگاه خزان
به کوه افتاد.
حجت اله حبیبی

تابستان با همه ی زیبایی هایش، تمام می شود
برگ های خزان را بر درختان می بینم در حال رقص
آسمان آبی و خورشید گرم، هنوز در قلبم جاری ست
اما باد سرد پاییز، در راه است
روزها کوتاه و شب ها طولانی، این تغییرات را احساس می کنم
فصل...

عاشق فصل خزانی؟ من خزانت می شوم
با همه بی رنگی ام، رنگین کمانت می شوم

تکیه کن بر شانه ام هر قدر می خواهی ببار
با همه بی جانی ام، آرام جانت می شوم

در زمان جنگ بین عقل و دل پیشم بیا
بی چماق و اسلحه من پاسبانت...

دیریست ، می اندیشم به آخرین صفحه ی کتاب کوچ ، که خزان ، چقدر بی رحم است . حجت اله حبیبی

هر شب بغض در من طلوع می کند
و خزان دست از سر آسمان چشم هایم
بر نمی دارد
بیا عشق را در من زنده کن
تا که همچون نهال
میان دامنت سبز شوم
بیا که من در انتهای هر شبم
بهار آمدنت را
انتظار می کشم

مجید رفیع زاد