متن بهاران

هر چار فصل، ایران من هم چون بهاران است
اما یقینا شهر گل در چل حصاران است

بی تو زمستان می شود هر چارفصلِ سال ها
با تو بهاران می شود پاییز و تابستانِ من

بسمه تعالی

در حادثه ها ، نخلِ تنومندِ زمانم
از هر که خورم سنگ ، بر او میوه فشانم

حیف ست در این گلشنِ سر سبز برویم
چشم از گل و آلاله چو شبنم نچرانم

این بادیه از کاهلی ام خار دمیده ست
با خار که همصحبتی گل نتوانم

لوحِ...

سال من با تو سرآغاز بهاران من است

بریز ای ابر در گوشم، طنینِ سازِ باران را
بر آور از دلِ این خاکِ تیره
سبزه ی باغ بهاران را ،سبزه ی باغ بهاران را
زمستان آب شد از شرمِ نوروز
بهاران آمده امروز، نوروز... نوروز ...نوروز
بریز ای ماهی کوچک تمام حجمِ دریا را
درونِ تُنگِ فروردین
دلم...

بهار در رمضان آمد و بهاران شد
شکوفه های اجابت نصیب باران شد

تبسم ملکوت و ترنم شبنم
گل محمدی آمد گلاب ارزان شد

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

بنگر
جمع یاران است و
بهاران است و
شب
در دل شور و بلوایی و
خوش سخن هایی بر لب
بنگر طفل نو پا را که حلاوتش ما را کشت
وآن مادر صلح که می جنگد با سلاح قر درشت
بَه که عالی بود و اما خالی بود
جای یاران...

باهم

باتو آسمانم آبی ست
روزها
ثانیه ها
سقف آرزوهایم آبی ست.

خاطره ات که شادشود:
میتوان از مرز تلخی ها گذشت؛
عطراقاقی راچید، بال گشودوبه زمانه دلخوش کرد.

می آیی؛
با نگاهی که پر از شیطنت آهوهاست ،
با نگاهی که به تو ایمان دارد
نوروسپیده همه جا جاری...

عطر تو عطر گل مریم و روی تو چو ماه

فصل پائیز دلم  با  تو بهاران  شده است

سجاد یعقوب پور

تو بهاری؟!
نه! بهاران از توست
از تو می گیرد وام
هر بهار این همه زیبایی را
هوسِ باغ و بهارانم نیست
ای بهین باغ و بهارانم، تو

بهاران آمد و بیرون شد ، اسفند
به فروردین، شده؛ غم پای در بند
پرستو ها، به شادی ؛ قمریان مست
ز شادی ،خنده ها ؛ دارد دماوند
عروسانِ چمن ، با ناز و عشوه
زمین، خرم، زمان، نو، جمله خُرسند
غزل خوان، بلبلان ؛ بر شاخساران
رسیده، روزهای؛ مهر...

بهاران
کم کمک فصل بهاران می رسد
روز خوب روزگاران می رسد

می رهاند کوچه را از انجماد
می تراود نور و باران می رسد

می جواند ساقه ای نورسته را
ساز و برگ چرخ دوران می رسد

می تکاند شاخه ها را از کلاغ
آهویی از کوهساران می رسد...

رسید فصل بهاران و زایش پیوند
گذشت قصه سرما و تابش اسفند

خجسته باد که آمد صدای پای بهار
درود باد به این حال و بارش لبخند

اولین خنده ی تو دلبندم
آسمان را ستاره باران کرد
اولین حرف های شیرینت
چار فصل مرا بهاران کرد

ای کاش کمی فکر بهاران باشیم
دلواپس حال گلعذاران باشیم

حالا که هوای شهرمان آلوده است
ای دوست بیا شبیه باران باشیم

اعظم کلیابی ( بانوی کاشانی)

عطر عجیب نرگست،پیچیده در تنهاییم
در بهمن آغوش من ،حس بهارانی بیا

صفحه ی امروز را با شعر زیبا میکنم
حسِ سرد این روزها را با چند؛بیت
گرم و شکیبا میکنم...
مقصدم را در مسیر عشق پیدا میکنم ...
من دوباره در بهاران
جرعه ای از این غزل؛ را نذر مردم میکنم....
من بهارم
شور و مستی در نگاهم ...
من دوباره...

آی !
بازکن پنجره را
باز کن پنجره را
در بگشا
که بهاران آمد!
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد!

دلت آبی تر از دریا عزیزم
به کامت گردش دنیا عزیزم
الهی دائما چون گل بخندی
بهارانت خوش و زیبا عزیزم

پند پاییز است ...

زندگی را قدر دان تا چون بهاران زنده و سبز و جوانی

روزگار زودی تو را تا رنگ زرد پیری و

روزی که پایان میپذیری میبرد !

محمدعلی یوسفی

گنجشک هستم ، بر درخت تو غزل خوانم
بر سفرهٔ قلب تو من ، امروز مهمانم

از هیچ شعری بی تفاوت رد نشد چشمم
من تشنه هستم در پی اعجاز بارانم

هر روز من پاییز می بینم در این دنیا
من سالها در انتظار یک بهارانم

روزی مرا با سنگ...

مثل پرستوها مرا درگیر هجران میکنی
من را به ناز و قهر خود شیدا و حیران میکنی

با موج گیسویت مرو ، رحمی بکن برغیرتم
این شانه ی مردانه را آخر تو ویران میکنی

یک شهر گر کافر بوَد مومن شود با خنده ات
هر کافری را ای صنم آخر...

کاش می توانستم دردتان را دوا کنم
همین دردِ دور بودن ها
دیر دیدن ها
دیگر ندیدن ها
همین که جسم مان بهاران است و جان مان پاییز...

بهاران یک جهان گُلبوسه دارد

لب ِ هر پنجره، گُل می گذارد

زمین را حالِ خوبی دست داده

بهاران باز دارَد می بهارَد !