متن ابوالقاسم کریمی

آری ،
رنج ما
میراث نخستین آدمی ست
که گناهش ،
با متاسف گفتنی
بخشیده شد ...

زندگی من،
کودکیست
زیر باران

طلوع یعنی
خدا،
هنوز ناامید نیست

گناه
لباس شایعه به تن کرد
وقتی بخشش
به خاطره پیوست

نمی داند کسی حال خدا را

نمی خواهد دلی ، ذکر و دعا را

به دندانش گرفته گرگ دنیا

تمام تار و پود روح ما را

خزان بر باغ افکارم خزیده
تمام تار و پودم را دریده
چرا نقاش تقدیر دو عالم
مرا در حال غم خوردن کشیده؟!

ابوالقاسم کریمی