متن شاعر

شاعر...
بازتاب آگاهی
در سکوت واژه هاست.
شاعر به‌ جای استدلال ، بذر احساس می‌کارد.
او جهان را با شهود می‌فهمد و هر شعر ، تکه‌ای‌ست از حقیقتی که ، عقل از درکش عاجز است🌹

شاعر ، نه پیامبر است ـ نه دیوانه...
او فقط بلد است از دل تاریکی...

« مسککن »




من سالهای سال با آن واژه های سرخ
سر کردم عمری را که از هر سو گذر می‌کرد!

جای مسکن قطعه شعری میسرودم تا
تنها مسکن روی درد من اثر می‌کرد !

با واژه های درد گفتم حال و روزم را
بی شک خدا دائم به این...

اگه رسم روزگار برای ما عاشقا اینه
عشق و از دلا بگیر بجاش بذار نفرت و کینه

اگه دوستی نمی‌کردم اگه دشمنی می‌کردم
گله ای نداشت دل من ، رسم زندگی همینه

اما من تنهای تنها حریف لشگر عشقم
چرا هیچ کی بم نگفت که ، حریفم تو رام کمینه؟...

دلم از عاشقی سیر است ولله
از این دیوانگی پیر است ولله

از این با شوق لیلا زنده ماندن
مرا مجنون شدن دیر است ولله

دل بی صاحبم راهی ندارد
که این دیوانه دل شیر است ولله

چنان دنیا پر کاهی شده که
زمان از زندگی سیر است ولله

گهی...

خیالش خواب شبهای مرا،
کرده پریشان.

با این حال پریشانم.
پای عشق تو میمانم تا ویران شوم.

باز، آهوی دلم گشته، شکارِ لحظه‌ها!

تورِ غم، در پای جان؛ جان شد به تارِ لحظه‌ها!

وطن، ای سرزمینِ زندگانی
به یادت زنده‌ام، در راهِ جانی
اگر خاکت پر از زخم است، اما
بماند در دلم راهت امانی
نه بیگانه، نه طوفان می‌تواند
کند از ریشه‌ات خاکی تکانی
به هر سو می‌روم، یاد تو با ما
تو خورشیدی، ما هم ذرّه‌یِ جانی
خدایا، پاسبانش باش درظلم...

شاید زندگی همین باشد
رقصیدن
هنگامی که درد نیز
در من پایکوبی میکند...

نه خوف در دلشان، نه حسرتی به دوش
به نور لطف خدا، رسته‌اند از خروش
در آن هراس بزرگ قیامتد کبری
دلِ یمین‌صفتان نیست از عذاب به جوش
به دست راست قیامت، کتابشان روشن
سپیدکارترین مردمان خاموش
زمین به لرزه فتد، آسمان ز هم پاشد
ولیک در اَمن باشند، اهل...

در دل شب چو یوشیج به خلوتش بنگرید
زخم زبان زمانه، دلش ز جا برکنید
گفتند شعر نو اگر سود داشت بگو!
این راهِ بی‌نشانی، چرا کسی نرویید؟
چون گل درون صحرای خارزار وجود
هر واژه‌اش به طعنه، ز هر دهان بشنود
اما سکوت او چو نسیم صبح دمید
تا...

گناه این دل دیوانه این بود.

که پنهانی تو را در سینه اش داشت.

کمتر پربشانم بکن.

با آن پریشان زلف خود.

به هر دردی که آمد بر دلم، جانم توان‌تر شد
به هر زخمی که خوردم، سینه‌ام آسمان‌تر شد
هر آواری که بر دوش دلم افتاد، فهمیدم
که این دنیا برایم لحظه‌ای بی‌ امان تر شد
نشد خم قد من از بار رنج و درد، دیدی که؟
فقط کشتی ویران دلم...

بوسیدم
دودی را که
ریه اش را بوسیده بود....

زهره تاجمیری

بگذار و بگذر از غم ایامِ تلخ خویش
مشغولِ عیش باش و رها کن سخن‌پریش

کی کس چه گفت و راهِ که را فتح کرده است؟
هر کس رهی دگر زده در چرخِ سرنوشت

غم را مگیر و دل به جهانِ خودت بده
با کارهای کوچکِ خود، کن جهان بهشت...

زنی چو طوفان، زنی چون بهار
رها از هر بند، رها از حصار

به سقف و دیوار، دل نسپرده
به بال خودش، سفر کرده‌وار

نه در پیِ لطفی، نه محتاج دست
نه چشم به راهی، نه دل در غبار

خودش تکیه‌گاه و خودش رهنما
جهان در نگاهش چو موجی سوار...

پروردگارا !
سپاس که بار دیگر فرصت طواف بَر گِرد خورشید را به واسطه حضور در زمین به من ارزانی داشتی...

پروردگارا !
سپاس که بار دیگر فرصت طواف بَر گِرد خورشید را به واسطه حضور در زمین با من ارزانی داشتی...

دلیل مُردنم تویی
باور نداری
سینه ام را بشکاف
نبش قلب کن.

تمام سهمم از دنیا، همان چشم سیاهت بود...


که قلبم را میان سینه می لرزاند...

میپرستیدم سیه چشمان مستش را ولی...


تا به خود باز امد، او از دلم دل کنده بود...

زندگی شعرست و قصه
وتو شاعر و قصه گو
وپایان ،چاپ اثرهایت

چارلز بوکوفسکی :

منتظر مرگ بودن بد تر از خود مرگ است..