متن شاعرانه

ایستاده ام....
روبه روی آسمان
مغرورتر از همیشه!
او از ماهش می گوید،
من از چشم های تو

ما از تبار عشقیم ، نفرت نمی شناسیم

بین بودن و نبودن مانده ام ...
دارمش اما ندارمش...
واین هستی و نیستی کلافه ام می کند...

دریای نگاه اوست لبریز سحر
از آینه هاست چشم او گویاتر

با سوزنِ آه ،دم به دم می دوزد
پیراهنِ پاره ی دلم را،مادر.

ز بس نامردمی
دیدم زِ هر کس
من و تنهایی‌ام
عشق است و این بس!

وقتی که ز یار میشود حالت زار
بر دل نرسان ز بازی عشق آزار

اینرا تو بدان که عاشقی است اکنون
سوزنده چو آتشی میانِ نِی‌زار

        

خداوندا
به ره
فانوسی افروز

کند
شبهای تارم را
به چون
روز

درد؛ آن است:
دلت گیر کسی باشد و او

به رقیبان بِنَماید رخ
و
گیرد ز تو ؛ رو

        

در دعوی عشقت
کنم
اینگونه
اقامه

کز جور تو
بر تن
بدریدم
همه جامه

💐🌾🍀🌼🌷🍃🌹🍃🌷🌼🍀
🍃🌺🍂                             
🌾☘                                             
🌷

خداوندا
به ره
فانوسی افروز

کند
شبهای تارم را
به چون
روز

و من که چلچله در آسمان تهرانم
هنوز عاشق پرواز زیر بارانم

خزان رفت و زمستان هم به اتمام است
ومن که راهیِ یک نوبهار عریانم

سری سخن بگشای و کلامی با من گوی
منی که بی تو اسیر و مطیع فرمانم

تو شمع روزنه‌ای روزگار تلخ منی
بیا برای...

چو زخمِ ام که دو صد بخیه در محل دارم
هنوز تازه ام و رنگِ چون لعل دارم

برای با تو نشستن هنوز هم که هنوز
شراب کهنه و یک جرعه هم غزل دارم

نه جنگجوی نبرد دلم نه افسرِ عقل
فقط دو زخمِ عمیق از تو در بغل دارم...

غروب چشمان ت
می کارد درد را
در حوالی قلبم
روی سینه م بگذار دست ت را
تا درمان شود
بی‌پناهی م مادر

‏و…
‏کمالِ بودن،
‏داشتنِ نگاهی‌ست،
‏که…
‏بارانِ دل
‏از آن زاده شود!
‏

صبح است و باز دنبال چشمان تو می گردم
می‌نویسی صبح بخیر ، میگفتی چه ها که نمی کردم
در وصف تو نوشتن جانا کار ساده ای نیست نه
زمین و خورشید و ماه به درک من که دور تو می گردم

دنیا بدون تو
سایه‌وار می‌نشیند بر دل من
غصه چون مهی سنگین
در سکوت می‌خزد
مرگ، همچون زمزمه‌ای دور
خیال را به بازی می‌گیرد
و من در میان این خاموشی،
به دنبال تو می‌ گردم
شاید دوباره در آغوش بگیرم تورا

ﺩﻟﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ...
ﺩﺭ ﻣﻦ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻥ ؛
ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ
ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ...!

در شبِ جان، خیالِ یار، رقصان شده پدیدار
چون روحِ مهتابی روان، در بیشه‌ای اسرار

ز اعماقِ تاریکی، نوری چنین درخشان
گویی که سرّی کهنه فاش گشته است این بار

نه سایه، نه تن، نه رنگ، لطیف‌تر ز پندار
در پرده‌های نازکی، حقیقت گشته دیدار

ز ذراتِ هوا بین، جرقه‌هایی...

شاعر...
بازتاب آگاهی
در سکوت واژه هاست.
شاعر به‌ جای استدلال ، بذر احساس می‌کارد.
او جهان را با شهود می‌فهمد و هر شعر ، تکه‌ای‌ست از حقیقتی که ، عقل از درکش عاجز است🌹

شاعر ، نه پیامبر است ـ نه دیوانه...
او فقط بلد است از دل تاریکی...

در ایستگاه مترو،
صدای خنده‌ی تو بین جمعیت پیچید،
و من بدون اینکه بفهمم، دنبال تو دویدم،
تا هرگز گم نشوی.

نگاهت مثل مه صبحگاهی‌ست،
که حتی سنگ‌های دل را نرم می‌کند،
و تمام سکوت‌ها پر از نفس‌های توست،
لحظه‌ها با تو جان می‌گیرند.

تو و من،
دو نقطه در جهان که با هم یک ستاره می‌شویم،
و تاریکی هم نمی‌تواند ما را جدا کند.

وقتی لبخند می‌زنی،
دنیا به یاد می‌آورد که هنوز زندگی زیباست،
و قلبم دوباره پرواز می‌کند.

به تار موهایت قسم...
که هر بار روی پیشانی‌ات می‌لغزند،
تمام جهان در من فرو می‌ریزد.