متن جیمز دین

مرثیه‌ای برای یک نیمرخ



دست‌هایت بر جغرافیای سردِ آهن،

آه، ای جوانِ تکیه‌داده به ماشینِ خاموشِ تقدیر.

در میان انگشتانت، نه سیگار،

که آتشی کندسوز می‌سوخت؛

عمرِ کوتاهِ یک ستاره‌ی دنباله‌دار.



نگاهت،

آن نگاهِ مغمومِ مسافر،

به کدام جاده‌ی نرفته، به کدام افقِ مه‌آلود دوخته بود؟

انگار تمام شورشِ یک...

در روزی که شورشی به دنیا آمد، با رویاهایی که بلند پرواز می کردند،
در هر نگاهش، دنیایی از امید و جانی بود که گویا هرگز نمی میرد.

با اشتیاق در چشمانت ، تو راهی را به ما نشان دادی ، به ما جانی دوباره بخشیدی،
نام تو حک شده...