هلال آمد ز مغرب، نورباران،
به دل آتش، به جان سوزد هزاران.
ز روزه پرده برگیر از حقیقت،
که تا بینی خدا را بی‌غباران.
روشن شد از آن نور، دلِ شام‌زده،
رفت از رخ جان، غبارِ ایّام‌زده.
در سایه‌ی صبحِ نخستینِ وصال،
دل مستِ خُمار است و لب آرام‌زده.
آمد مهِ جان، پرده ز دل‌ها برداشت،
راز از دلِ شب‌های پریشان برداشت.
از خوانِ سحر، باده‌ی صبرم بنهاد،
از سفره‌ی وصل، لقمه‌ی ایمان برداشت.
بهار آید و بویش مستی آورد،
دل خسته ز غم‌ها دستی آورد.
برآی ای نسیم از خواب کهن،
که خاک از نفَسَت مستی آورد.
ز خاکستر دی، جان برآرد بهار،
که در پرده‌ی شب پنهان شد اسرار.
ز بیداد سرما نلرزد دلم،
که در سینه دارم شررهای یار.
بهار آید و خاک مرده بخندد،
نفس در دل خاموش شب بتندد.
ز طوفان زمستان نماند نشان،
که خورشید در خون خویش افکندد.
درین حریم که نور است آشیان عشق
به هر نگار، فروزان ز هر زبان عشق
ز سقف دل فریبش هزار رنگ شکفت
که هر یکی ستاره ست در میان عشق
ای نور ز دل شکسته رسته ای
در رقص خیال، به دل نشسته ای
رنگین کمانی از بهشت بر خاک
راز ازل به دیده ها گسسته ای
در بطن سکوتِ خزان، جانِ من
می جوید در این برگ، نشانِ من
بر لوح کتاب، سرّی پنهان است
فنجانِ چای، چَکادِ زمانِ من
در آینه ی شمس و ماه، رازِ حریم است
نقشی ز ازل تا به ابد، بس عظیم است
هر ذره ی خاک در این بزمِ قدسی
پیغام خداوند به دل هاست، کریم است
در این غروب زرد، دلم را خزان گرفت
چون موج بی قرار که از ساحلش برید
نقش نگاهمان به خیال درخت ماند
گویی که هر نسیم، غمی تازه آفرید
در کوی خیال، ماه و ستاره به دوش
زنجیر قفس، در دستِ دلدارِ خاموش
پرندهٔ جان، رها ز دامِ قفس
سوی آسمانِ عشق، در پرواز و خروش
