متن غزل قدیمی
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات غزل قدیمی
در شیار خاک،
آزاد می‌خرامد؛
بال می‌کوبد در وزش باد
و در تابش خورشید می‌تپد،
و خویش را
بر شاخسار کاج‌ها می‌افکند.
او
به زبانی از برنز سخن می‌گوید،
و نیز به زبان پرندگان؛
گه با التماسِ لرزان،
گه با فرمانی از جنسِ دریا.
او
چشمانت را با نوارِ کتانی...
هلال آمد ز مغرب، نورباران،
به دل آتش، به جان سوزد هزاران.
ز روزه پرده برگیر از حقیقت،
که تا بینی خدا را بی‌غباران.
روشن شد از آن نور، دلِ شام‌زده،
رفت از رخ جان، غبارِ ایّام‌زده.
در سایه‌ی صبحِ نخستینِ وصال،
دل مستِ خُمار است و لب آرام‌زده.
آمد مهِ جان، پرده ز دل‌ها برداشت،
راز از دلِ شب‌های پریشان برداشت.
از خوانِ سحر، باده‌ی صبرم بنهاد،
از سفره‌ی وصل، لقمه‌ی ایمان برداشت.
بهار آید و بویش مستی آورد،
دل خسته ز غم‌ها دستی آورد.
برآی ای نسیم از خواب کهن،
که خاک از نفَسَت مستی آورد.
ز خاکستر دی، جان برآرد بهار،
که در پرده‌ی شب پنهان شد اسرار.
ز بیداد سرما نلرزد دلم،
که در سینه دارم شررهای یار.
بهار آید و خاک مرده بخندد،
نفس در دل خاموش شب بتندد.
ز طوفان زمستان نماند نشان،
که خورشید در خون خویش افکندد.
درین حریم که نور است آشیان عشق
به هر نگار، فروزان ز هر زبان عشق
ز سقف دل فریبش هزار رنگ شکفت
که هر یکی ستاره ست در میان عشق
ای نور ز دل شکسته رسته ای
در رقص خیال، به دل نشسته ای
رنگین کمانی از بهشت بر خاک
راز ازل به دیده ها گسسته ای
