شعر کلاسیک

آه دیگر مکشید، بانوان...
آه دیگر مکشید، بانوان، آه دیگر مکشید؛
که مردان هماره دغل‌کار بودند،
پایی در دریا و پایی بر ساحل،
و هرگز به یک دل قرار نگرفتند.

پس، چنین غمین مباشید،
رهایشان کنید،
شاد و سرخوش بمانید،
و همهٔ نواهای اندوه خویش را
به آوازی سبک و...

نان را از من بگیر اگر می‌خواهی؛
هوا را از من بگیر،
اما خنده‌ات را نه.

آن گلِ سرخ را از من بگیر،
آن سوسنِ آبی را که می‌کاری،
و آن آبِ سرکش را که ناگهان
در شادمانیِ تو می‌جوشد—
آن موجِ ناگهانیِ نقره‌گون که از تو می‌زاید.

نبردم سخت...

کلمه‌ای زاده شد،
در دلِ روزگارانِ ظلمت و خون.
کلمه‌ای بی‌شکل و بی‌صدا،
که خاستگاهش سکوتی گرانبار بود و وحشتی باستانی.
آری، نخستین کلمه در دلِ هراس زاده شد.

نمی‌دانم از کدام خاکِ تفدیده، از کدام صخره‌ی گداخته.
شاید از غارهای خاموش، آن‌گاه که نخستین انسان
چشمانِ هراسانش را به...

در شبِ جان، خیالِ یار، رقصان شده پدیدار
چون روحِ مهتابی روان، در بیشه‌ای اسرار

ز اعماقِ تاریکی، نوری چنین درخشان
گویی که سرّی کهنه فاش گشته است این بار

نه سایه، نه تن، نه رنگ، لطیف‌تر ز پندار
در پرده‌های نازکی، حقیقت گشته دیدار

ز ذراتِ هوا بین، جرقه‌هایی...

آن‌گاه که بمیرم، دستانِ تو بر دیدگانم باشد،
تا نور و گندمزارِ دستانت را
دیگر بار بر پیکرِ خاموشم حس کنم،
و آن لطافتی که سرنوشت مرا دگرگون ساخت، همراهم بماند.

بخواه که تو زنده بمانی، آنگاه که من خفته‌ام و در انتظار توام؛
و گوش‌هایت هنوز آوازِ باد را...

اگر که پولادِ سخت و سنگِ سترگ
ز چرخِ ایام در امان نمانَد،
چه پایدار بُوَد ظرافتِ گلی
که از مشتی خاکِ ترک‌خورده برآید؟

زمین، که درشِ نازنین نمی‌پذیرد،
نه مهر به زیبایی دارد، نه رحم به ناز،
چگونه بدین شکوفهٔ بی‌پناه
اجازهٔ نفس کشیدن دهد در زوالِ راز؟

نه...

در قبرستان‌هایی تنهایی هست،
گورها از استخوان‌هایی انباشته‌اند که سکوت کرده‌اند،
قلب،
درونِ تونلی می‌تپد—
تاریکی، تاریکی، تاریکی—
چنان‌که ما در خودمان غرق می‌شویم،
چنان‌که گویی در اعماق قلب،
یا در گذر از پوست به روحمان، می‌میریم.

وجود مردگان هست،
پاهایی از خاک سرد و چسبناک،
مرگ در استخوان نفوذ...

چنان‌که گویی از ستیغ آسمان‌های دور،
دست‌افشانِ نسیم،
درود می‌فرستند
به سرزمین‌هایی که هنوز نامی از ما دارند،
پرندگان،
سفیدبالانِ خسته‌دل،
از بامدادانی گمنام
سوی اقلیم‌های کهن بال می‌گشایند.

بر مدار بادهای بلند
سرازیر می‌شوند،
در سلوکی بی‌صدا
بر مرز دشت‌های آشنا.

فرود می‌آیند – آهسته،
چنان‌که هیچ آوازه‌ای برنخیزد...

در شیار خاک،
آزاد می‌خرامد؛
بال می‌کوبد در وزش باد
و در تابش خورشید می‌تپد،
و خویش را
بر شاخسار کاج‌ها می‌افکند.

او
به زبانی از برنز سخن می‌گوید،
و نیز به زبان پرندگان؛
گه با التماسِ لرزان،
گه با فرمانی از جنسِ دریا.

او
چشمانت را با نوارِ کتانی...

می‌دانی چگونه است این احساس:
اگر به ماهِ بلورین بنگرم،
به شاخه‌ی سرخ پاییز،
که آهسته بر پنجره‌ام خم شده است،
اگر در کنار آتش،
به خاکستر ناپیدا،
یا به پیکر پژمرده‌ی هیزم دستی کشم،
همه‌چیز مرا
به سوی تو می‌کشاند،
چنان‌که بوی عطر گل،
تا تهِ جانِ دلتنگی می‌رود.

تمامِ شب را در کنارِ دریا،
در آن جزیره،
در آغوش تو خوابیده‌ام.

تو
میان لذت و خواب،
میان آتش و آب،
وحشی و شیرین بودی.

شاید دیرهنگام،
رویاهایمان در بالا یا در ژرفا به‌هم پیوستند؛
بالا، همچو شاخه‌هایی جنبان بر موجۀ بادی مشترک؛
زیر، همچو ریشه‌های سرخ که تماس...

به سبب تو،
در باغ‌های شکفته‌ی بهار،
عطر گل‌ها چونان زخمی کهنه،
در من می‌خروشد و دلم را می‌آزارد.

چهره‌ات از خاطر رفته،
دیگر دستی‌ات را در یاد ندارم؛
و لبانت…
آیا هنوز بوسه‌شان را بر لبان من می‌توان سراغ گرفت؟

به سبب تو،
مفتون تندیس‌های سپید پارک‌ها شده‌ام؛
آن...

ای غم،
ای رودخانه‌ی عریانِ گم‌گشته در کوهسار خاموش،
تو به دره گام نمی‌نهی
مگر با شالی سرخ‌فام بر گردن،
و یا میخکی سوزان در چنبره‌ی تاریکی،
یا زنبیلی از بوسه‌های شب‌نشین.

تو از ژرفنای پیکر آدمیان سر می‌زنی،
از سنگینی هزاران آهِ ناگفته،
و ناگاه،
سنگین‌تر از تاب استخوان،...

امشب مرا مجال آن هست که غم‌بارترین سطور را بنگارم.

چونان که بنویسم:
«شب، به‌سان آبی ژرف، آکنده از اختران است؛
و ستارگان، از دوردست‌های لرزان، می‌درخشند…»

نسیمی شب‌گرد، در آسمان، پرسه می‌زند
و غمی کهن‌سال را در گوش فلک نجوا می‌کند.

آری، امشب می‌توانم غم‌انگیزترین سطرها را بنویسم—
چه...

نام شعر: منطق
پشت من گفتی ندارم من که حتی منطقی
آبرو داری همیشه کرده ام نا لایقی

می زنی تهمت چرا بر قلب این عاشق عزیز؟
من که تسلیمت همیشه بوده ام ای مشرقی

هرکسی لافی زده پشتت زبانش بسته شد
من نگفتم از بدی های تو همچون عاشقی...

آن که رفته، رفته هرگز او نمی آید سرا
او که رفته با کسی همدم شده چه بی صدا

بی وفایی در زمانه بدخدایی می کند
باوفاها  هم شدن در این زمانه بی وفا

درد من از آشنا شد همدم من وای من
زخم کاری را فقط همدم زند هی...

من شبیه خاطرات یک اسیر جنگی ام
واقعیت داشتم اما کسی باور نکرد

شعر من را پیش او میخوانی و حظ میکنی
شعر را میفهمی اما عشق من را...آه نه

سینه ام دفتر شعری است که پاشیده ز هم
بند هایش شده ابیات نبودن هایت ...

نداری بیکسی هردو چو آتش بسوزانده دل و بال و پر من
ندارم من دگر سودای پرواز نمانده چون دگر هیچ باور من
خلایق یک به یک دل را شکستند تراشیدن بت غم پیکر من
همه عشق و جوانی ام ربودند از این شد قصه غم ازبر من...هجران

بسم الله و رحمان و رحیم خسرو عادل
لطفت بفزون سهل نما طی منازل
بی مرکب سجاده رهم چاله گهی چاه
با خرقه ی رندانه شدم بی سر و بی دل .. هجران

لابد نمی داند

مانند بادی در دل صحرا شتابانم
چون برگ پاییزی که فرش هر خیابانم

رویای دریایی شدن دارم به سر اما
صد آبشار از شانه های خود گریزانم

بس شوکران از باده آوارگی خوردم
صدها کویر از تشنگی لبریز بارانم

چون موج سرکردانکه سر بر صخره میکوبد
سیلی...

مستِ بویِ عشقِ قلابی شدم
تا در آخر مرده ای ماند از تنم
تو دگر از عاشقی اَت دم نزن!
که تماما مرثیه و ماتم اَم
ردِ چشمم را بگیر و تو ببین
این منم یا اینکه تندیسِ غمم؟!
شیما رحمانی

صبحِ من خیر شود وقتی که؛ تو سلامت باشی
پس صدایِ نَفَسِ نابت را؛ بِدَمان در گوشم
تا که عشقت اِی جان؛ بِبَرَد از هوشم.
شیما رحمانی