متن حمیدمصدق

درون آینه ذهن من تویی برجا...

کدام خانه ؟
کدام آشیانه ؟
صد افسوس
بی تو شهر پر از آیه های تنهاییست

آری، من آن ستاره ام
که بی طلوع گرم تو در زندگانیم
خاموش گشته ام

در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریکی
من در این تیره شب جانفرسا
زائر ظلمت گیسوی توام

آه
ای تو در جان و تن من جاری
دلم آن سوی زمان
با تو آیا دارد وعده دیداری ؟
چه شنیدم ؟
تو چه گفتی ؟
آری ؟

مرگ صد بار بِه از

بی تو بودن باشد

ای قامت بلند مقدس
ای تندیس جاودان
مرا با این عذاب دوزخیت مگذار
مهر سکوت را، زین لب سرد ساکتت بردار
این سکوت را بشکن
مرا به نام بخوان

مرا بگذار
مرا به خویش بگذار
مرا به خاک بسپار
من از هجوم هجاهای عشق میترسم

کسی ؟
نه کسی را دگر نمی خواهم
که عشق بیهوده است

روزی اگر سراغ من آمد، به او بگو
او نام تو را همیشه به لب داشت

روزی اگر سراغ من آمد، به او بگو
او آرزوی دیدن رویت را
حتی برای لحظه ای از عمر خویش داشت

روزی اگر سراغ من آمد، به او بگو
آن لحظه ای که دیده...

در دلم آرزوی آمدنت می میرد

رفته ای اینک ، اما آیا
باز می گردی ؟

چه تمنای محالی دارم !
خنده ام میگیرد

دیوانه ی رویت منم
من از چشم تو مدهوشم

این سر
مست دو چشم سیاه توست

تو ناز مثل قناری
تو پاک مثل پرستو
برای من تو همیشه، همیشه محبوبی

پناهم ده
درون خلوت امن و امید راهم ده

من پذیرفتم شکست خویش را
من پذیرفتم که عشق افسانه است
میروم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم

می رسد روزی که بی من لحظه ها را سر کنی
می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنی

تنها تو را ستودم
که بدانند مردمان
محبوب من به سان خدایان ستودنیست

تنها تویی که بود و نبودت یگانه بود
غیر از تو، هر که بود
هر آنچه نمود نیست