من هوای خودم را مینوشم و در دوردست خودم تنها نشستهام.
بهجا خواهد ماند؛ چایمان ته فنجان کودکىهامان در کوچهها بغض سنگین شادمانىها در گلویمان و معشوقههایمان در دوردستها...
