متن تنها

بـے تــو...
آوارـہ ترین شاعر این شهر منم من.

تو خودت به تنهایی
عاشقانه ترین رمان دنیایی
و اما
من تنها کسی خواهم بود
که تمام این رمان
را یکجا خواهم خرید
می شود یک امضا بدهی ...

بی پناه و خسته دل، چشم به راهم که بیایی.

بعد تو
فرو ریختم در خویش ،
آه
قد کشید
در حُرم دلتنگی غروب...

خوش به حال قناری ،
که در قفس است ،
نه بی هم نفس...

به یاد خداوندی که آفرید ما را
در بادیه ‌ها تنها رهایمان نکرد
دریغا که جز خاکی از ما نماند
در کوچه ‌های زندگی پر از آفتاب بودیم
اما سایه ای از خود بر جای نگذاشتیم

نوح هاست
خوابم نمی برد
روی قله ی غم
نشسته ام مقابلِ خود
دنیایم را
آب بُرده است...
«آرمان پرناک»

همچو تولە روباە
افتادە بە پای درخت زالزالک
تنهایم!







شعر:بکر علی
برگردان به فارسی: زانا کوردستانی

و من تک و تنها
با همه ی آنانی که رفتند
احاطه شده ام.

هر دو تنها
هر دو عاشق
بارها و بارها
از کنار هم گذشتیم
بی آنکه چیزی بگوییم
مثل دو عقربه ی خجالتی
«آرمان پرناک»

با باوری لرزان/
به لبه ی پشت بام نزدیک می شوی /
که شاید /
که شایدکسی از پشت /
تو را بغل گیرد؟ /
عزیز دلم /
پیش از این /
مرگ به آغوشت کشید /
فقط فراموش کرده ای!
«آرمان پرناک»

صبر کنم که چی بشه.....
دگر حل هم بشود ذوقی نیست ....
صیاد عزیزی

متن آهنگ جدید علی اصلانکش هنوز نمردم

هنو نمردم نمیترسم از کسی

خیلی مونده به گردم برسی

همون داداشیا همون رفیقای سابقمون

چاقالایی که خودم یاد دادم بهشون راه رفتنو

آره حاجی ولی خیلی زود از یاد رفتمو

اونا همه من تک اونا خوبو من بد

من در جا میزنم...

به اینکه بعدِ تو تنها شدم کنایه نزن
اگر که نیست کنارم کسی، وفا نگذاشت

درختی تنهام
که یک روز آمدی
صدایت را به شاخه هایم بستی
و رفتی...!

پاییز آمد
اینجا بادهایِ خفیفِ پاییزی وزیدن گرفت
خاطراتم زنده شد
و من را به یادِ چشمانِ بی پناهشان انداخت
منظره ای زیبا می بینم
و صدایی که در دره طنین انداز بود
این آخرین پاییزی بود که
چهره ی پدرم را می دیدم
با اینکه شکسته بود
اما او...

گاهی باید پناه برد!
تفکری که هیچ جمعی خواهان پذیرش آن نیست، صاحبش را تنها می کند...

تنها آمدیم و
تنها می رویم
و این
همه ی چیزی ست
که می دانیم...

تمام نقاشی کاشی های حوض
را پر از جفت جفت ماهی های رنگارنگ کرد انگار دلش نمی آمد
نقاشی ماهی مثل خودش تنها باشند


علیرضا نجاری آرمان

مدام بند میزنم شکسته های مانده را ترک دوباره می خورد همیشه های لعنتی

خیلی تنهایم، غمگینم

به واقع آن گونه که به چشم می آیم، نیستم

در تاریکی ها گم گشته ام

به دنبال نورم، در پیِ امید

از مدت ها پیش

هر چقدر می گردم

درونِ چاه های تاریک بیشتر غرق می شوم

کسی صدای فریادم را نمی شنود

آن که می...

جایی دورتر از خودم ایستاده ام
به تماشای کسی که جای من زندگی می کند
چه بی رحمانه تنهاست و چه به ناچار قوی..نویسنده عطیه چک نژادیان

در شهر پاریس رویاها می سازم
بازیگرانی از روح انتخاب می کنم
جنگلی از خواب چشم شعاعی درخشان
مه غمگین روی جاده ها پاشان
پاییز تنها آواز درختان را می سازد
و عشق در هر نفس به سمت تو می رقصد

غزل قدیمی

تنهاتر از تنها..


باز تنها میشوم تنهاتر از تنها
باز..رفتنها و رفتنها و رفتنها


در نگاهم شاعری می گفت با خود..
پیرم و دردم هزاران
آتشست بر چشمه ساران
اشک میریزم و تنها
مانده ام در عکس یاران