تباه می شوم آخر ، شبیه پنجره ای که بازمانده دوقرنی ست ، روی یک دیوار و عنکبوت ِ زمان ، بر نگاه ِ منتظرش تنیده تار ِ کسالت ، پلشت ِ لاکردار ...