متن شهریار جعفری منصور

هنوز سبز هستی..
احترامت را داری..
خشک نشده ای...

سر روی بلوک..
در فکر خانه...

از پشت آن سنگ..
بیا دستم را بگیر..
زمین خورده ام...

هنوز سبز هستی..
احترامت را داری..
حیوان نجیب...

هیچ چیز نگفتی..
ای کاش حرفی می زدی..
حیوان نجیب...

زندگی او..
هدف هایی داشته است..
ولی معنا نه...

پا در فاجعه..
سر رو به زیبایی ها..
راز گل سرخ...

سرمست شده ام..
هنوز به اوج می رسم..
غرقگی خوب است...

سختی می کشد..
مسافر زندگی..
راهی ندارد...

سرش زیر برف..
به خود نمی تواند
دروغ بگوید...

چه بهترهایی..
از آنها خبری نیست..
من چه می گویم...

این چه نخی است ؟
راحت گره می خورد..
باز نمی شود...

قناعت دارم..
قناعت باطنی..
مثل قناری...

مسافر شدم..
ولی مقصد ندارم..
فقط می روم...

پرنده صفت..
سبکبال و سبکبار..
تو عاشق هستی...

سبز رنگ شده ام..
نه اهل درد فراق..
نه بی اعتنا...

امواج دریا..
به زودی رد پاها..
از بین می رود...

شب از راه رسید..
این درخت صنوبر..
آواز می خواند...

خودم را کشتم..
آخر حرف زد شقایق..
باد مجبورش کرد...

واقعا سخت است..
زندگی با لک لک ها..
برای گوزن...

شکوفه را چید..
در موی دختر گذاشت..
لبخند بهار...

همان سهره است..
همبازی کودکی..
روی شکوفه...

در حیاط ما..
باز هم جشن گرفته اند..
این جیرجیرک ها...

این آفتاب داغ..
گربه های گرسنه..
نیمکت کثیف...