متن مسافر

شاخ و برگ درختان را باد به هر سوی می برد،
تو چگونه، به تابلوی زندگی ات، می نگری؟
تویی که مسافر راه های دور و درازی،
روزی خواهد رسید که گردباد مرگ،
رگ و ریشه ات را خواهد کند،
و باد اجل بلند و به دره ای پرتت خواهد...

قصه روزگار ما شده یک دل غم
همراه شادی های زودگذر
دنیا مسافرهستیم بلاخره یک روزی رفتنی هستیم....

ماندن، توهمی ست بزرگ!
که کسی توانش را ندارد
همه ی ما مسافر هستیم،
چه بدانیم، چه ندانیم.



شعر: ریباز محمود
برگردان: زانا کوردستانی

نازنینم!
با مسافری که می آید
سرزمین بی طرفی برایم بفرست
پرچمی سفید
و پیراهن نازک گُلداری
با بوی خلیج ناآرام فارس
برای اقیانوس آرامی
که مثل چشم های تو تنهاست.

(روجا چمنکار)

خوشبخت آن کسی ست
که در قلبِ مسافرش به انتظار می نشیند
تا بازگردد.

اگر روزی نشانی مرا خواستی
از آسمان بپرس...
کدام مسافر است
که تمام جاده ها را سیاه پوش کرده؟!

توی جاده تک و تنها یه مسافر توی شب ها!
کوله بار غم رو دوشش صد هزار قصه تو گوشش
نمیدونم که کجا بود نمیدونم که کجا رفت!
رو تنش گرد مصیبت توی مرداب حقیقت
طعم تلخ یه جدایی اونو با غم داده عادت!
نمیدونم که کجا بود نمیدونم که...

در هیاهوی روزگار دنیای درونم را می بینم دنیایی که خالی از جنگ است اما چه کنم که دلم پیش فرودگاه هایی است که مسافرانش در انتظار رفتن .هر ثانیه که می گذرد دلم برای آدم هایی که نمیشناسم تنگ می شود گویا جهان را آواره کرده اند برایم گویا...

روزِگاری می رود عمرِ گِران آگاه باش
هین که می آید صدای کاروان آگاه باش

فرصت ما کمتر از آن که لبی را تر کنیم
پیش تر از آن که طی گردد زمان آگاه باش

گل به دامان گر بُوَد، آخر مسافر می شود
ای مسافر تا به کی چون...

مسافر شدم..
ولی مقصد ندارم..
فقط می روم...

شعرنو : فریاد سکوت
فریاد ها می بارند
انعکاس موج ها کوه را می شکافد
صخره ها در سکوت زمزمه می کنند
ابرها غریق دریای خیالند
مسافرم
مسافر ابدیت حال
قاصد اخبار وهم
و در این آینده نزدیک می بارم
فروغ اندوه ، مهمان خورشید است
انعکاس نور بی محتوا...

غصه نخور مسافر غصه اثر نداره
ز دل تو می دونم هیچ کس خبر نداره
غصه نخور مسافر رفتیم تو ماه اسفند
بهار تو بر می گردی چیزی نمونده بخند

بس که مهمان نواز بودیم
پشت غم هایمان هم آب ریختیم
و
آنها چه زود دلتنگ مان شدند
که هنوز نرفته، برگشتند.....



برگرفته از کتاب:یک شب از شانه های خدا هم طلبم را برداشتم
به قلم:مریم کنف چیان

تصدقت گردم ساداتم 💚...
چه عیدی چه فطری؟
به حضرات آقایان قم و نجف بگویند فطریه غالب آنکه قوتش رنج است و فراق چه مقدار است؟
استفتاء کنید خون دل خوردن از مبطلات روزه نیست؟
این فراق من و تو ای جان کفاره کدام گناه لایغفر است؟
هزار مقابل بذل...

دنیا را
چشم به راه گذاشت
مسافری که بازنیامد

شب دردو شب دردو شب درد

وای از این روز و شبای هرزه گر

رو تنم گردو غبار خستگی

تو صدام صدای دل شکستگی

مادرم مادر خوب

دارم از سفر میام

من همون مسافرم

که غریبه جاده هام

مادرم چکار کنم

اگه از سفر بیام

اگه از سفر بیام

تو...

تقدیر گفته این مسافر بر نمیگردد
تو ساده ای پشت سرش هِی آب میریزی...

در میان هیاهو برای هیچ
در گوشه زنگار گرفته ایستگاه این شهر دودآلود ایستاده ام،
سکوی زندگی،
ورودی تنهایی...
مسافری هستم که ادامه سفر نمی خواهد
آهای قطار سنگی؟
آهای...!؟

می خواهم دربست به آرامش کودکیم برگردم...
ارس آرامی

قسمت این بود که من با تو معاصر باشم
تا در این قصه پر حادثه حاضر باشم

حکم پیشانی ام این بود که تو گم شوی و
من به دنبال تو یک عمر مسافر باشم

تو پری باشی و تا آن سوی دریا بروی
من به سودای تو یک مرغ...

من یک مسافرم،
از غربتی به غربت دیگر
و از رویایی به رویایی دیگر!

ارس آرامی

همین برایم کافیست
شالی ها سبز بمانند
آب از آبادی ها بگذرد
دهقانان
هلهله هایشان را
لای شبنم زار
به رقص وا دارند
کافیست برایم،
بهار آبستن شود
و دشت سر از خواب بر آورد
و میدانم
تو می آیی
با چمدانی از دلگرمی
مرا صدا میزنی،
همین روزها
شادی...

گم شده

سپید گم شده است و سیاه گم شده است
پیاده باز به دنبال شاه گم شده است

مسیرِ رفته، از آغاز رو به بن بست است
دروغ گفته اگر گفته راه گم شده است

مسافری که در آن ایست گاه منتظر است
مسافری که در این ایست گاه...

|| ایستگاه درد ||

ما اگه مسافر قطار بودیم
پس چرا کسی بلیط ما را پاره نکرد؟

قطار در روحمان سوت کشید و رفت،
ریل ها در استخوانمان آتش گرفتند!
پل ها را دیوارمان کردند!

و سوزن بان با بستن ریل،
ما را در این :: ایستگاهِ درد:: محبوس کرد......

ما فقط یک ایستگاه نشین بودیم
نه مسافر این قطار...

این را وقتی فهمیدم که:
قطار در روحم سوت کشید
و ریلِ دردهایم به هم رسیدند!

ارس آرامی