پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
دمی آه، دمی سوز، سینه مان چاکخُدو عالمیم مطرود، نی کنیم پاکبه بخل آسمان و دژخیم لا مروتبه نام حق خدا را کرده ایم خاک...
یکی عابد به مسجد حجره کردهیکی به بد مستی یاد شهره کرده نه عابد ماند و نه مست خراماننه مرادی که شعرش اشاره کرده...
همه توبصیر گیتی و اسرار نهان همه توبه قعر دلها نشینی، جانان همه تومرا سودای عالمی بی تو چه کارمتو ربّی خالقِ هفت آسمان همه تو...
کوه سهندسر کوه سهندم تا کی نشینمبرایت رنگینه من گلها بچینمبسازم تاج گل تا که بیاییببوسم، تو گل شادان ببینم...
