پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
بغض شدی، شعر شدی بر دل مابگذرد... دو سه روز عمر، یار سنگدل ماشاعری خیره سرم باز مرادم دل توغزل و شعر شوی ای پریشان دل ما...
هان دل شِنو فریاد ماامشب، شبِ میلاد ماشاید دگر عمری نبودرفتی زِ ما، بی یاد ما...
خون نکن این دل پُرخون ماسرخ شده صورت گلگون ماخصم شده قوت فرا روز ماآه از این عمر چو هامون ما...
این دل تو را دادهِ نداگر تو مرا خوانی صدامن همرهی صاحبدلم دل در رهت باشد فدا...
درد را ز هر سو نویسی باز درد استدرمان گر ز آخر نویسی نامرد استدرد و درمانش نجوی از هر که ایهر دلی محرم نگردد گرچه مرد است...
کو کجایی ای رفیق دل و تنهایی امبی تو مانده ام و این دل شیدایی امما به هیچی این زندگانی ساختیمنیستی کجایی برون شو پیدایی ام...
دل تنگ اویم آسمان به دلم ابریبه حال دگر اَم، کِتابت ز تو شعریدلخوشم تو تنها، بخوانی شِعرهایمجمله به اشک بِگریم گر تو پذیری...
آمدم جانا جانانه دل در ره ات قربان کنمآمدم به بوسه ای، تجدید عهد پیمان کنملؤلؤ نابُ سپیدی رخشان به دریای دلم توآمدم مانم دلا عشق خود نثار ایشان کنمسَلسَبیل و آن چِشمه آب حیاتی دلم توآمدم با تحفه ای تقدیم ز جان جانان کنمطَیر ناز و جمیلی، عاشق و مستان دلم توآمدم میثاق عشق حلقه زر یَد آستان کنمطَبیب حاذقی این درد به درمانَش دلم توآمدم خواهانِ دلت، هر چه خواهی آن کنمجز تو کس را نَبینم هر چه بینم دلم توآمدم ...
مست مستیم، شب نشینی جمع مستان می رویمباده خورده دل ستانیم، می به دستان می رویمشب شبی تک، بی خیالیم جمع دوستان درگه ایمغم به دهر نیست ما، چون جمع یاران می رویم...
همه را شب به چشم، گاه خواب بردمن و یارم به اشکِ چشم سِیلاب بردمهر شب را شب نوازان بیدار آگهنددل ز سیاهی، رخ یار چو مهتاب برد...
نازنین مه اختر و گُل پیکر منلیلای منی یارا، قلبِ لَشکر منمهری تو دیده دل پر شررم راجانان منی، امیرُ و سَرلشکر منراوی تویی عارف دل بی خبرم راهم شُورِ منی رای و نظرُ فکر منآهوی چابک گریزا صحرای دلم راشیرین عسلی ناز بِسان شکر منمستانه بخندی منُ بیچاره دلم راهمواره حریفی به بازی پوکر منسوختی، سوز دل سوخته دلم راقایل به تمنای توام پری پیکر من...
ای خاک غافل مشو از یار مننهاندی درون خفته دلدار منهمه دنیای من بفدای حی اونشد مهرش به دل خونبار منکاش آغوش خاک، دل من بودبه اشک خون زِ دل غمبار منگوهر جانَم خفته در بر توستقعود به مدفن، دلِ اشکبار منسرد نشو خاک ز طُره جان منلا لا بخواب گسستهِ گُل گلزار مننشد سوی عمر همای وصال کام ماافول عمر گذر قبرستان دیدار منپس او روی سوی دهر نیست مراگشا مدفنی به بر خفته دل وقار منرها ز بوم مذلت پَرم مطار ...
نازنینم جرعه ای عشق مرا نوشم دهوز این افسرده حالی مرا فراموشم دهما اسیر دیار دلنوازان همچنان همرهیمیارا صوفی پاکبازم خرقه و پاپوشم ده...
ابر بارانم، اشک اشکم حکایت می کنماین زمانه عمر، گریان شکایت می کنماشک ما ریخت، چو خون به دلم رفتعصیانِ سیل غم زِنهار، هدایت می کنم...
این دل اسیر، دل دریایی تو دلدارجویای توام نازنین ورطه غرقابساحل نداری جانم اقیانوس عشقیکشتی به طوفانم، یارا مرا دریاب...
آن دل که نازنینی دل به جویایی توستبه شور شرر هر نکته به شیدایی توستآن بلبل مست که هر دم به دامت اسیرمشتاق به شکار به قوش صحرایی توست...
جانان من، شیرین گل زیبای منخواب و بیدار تو، یار طناز منسامان من، خواب به رویای منزیبای من، دل را چنگ و آواز من...
ای دلربا دلکش مرا، سودای منغم غربت مهجوریم لیلای من کی کجایی؟ افتاده ام غمخوار منبی خبر از حال زار من، لیلای من شهد ناب، نوشین گل شیدای مننوشدارو مرحم دردم، لیلای من گل به چهره، نازنین رعنای منگل ستانم از برایت لیلای من دشت را ماوا توست، جیران منآهوی چابک تاتارمی لیلای من سلطان قلبم شهزاده رویای منگنج پنهانم به سینه ام لیلای من می مرادم سبو بشکستم دلدار منخرابات افتاده و مستم لیلای من...
در کوی عشق بازان، ما را گذر نباشداین یار بی وفا را، طعنه حذر نباشدپروانه ام پری را، سوزان ستم نباشدفرجام عاشقی را شیرین چو غم نباشد...
کاش می شد فهم تو، دِل مرا افکار بودبا همه بود نَبودم عاشق و غمخوار بودصوفی چای جمع آن عشقبازان بی خیالچِشم دل محبوب را، بر ضمیرم پندار بود...
رفته ام از یادها، هان دل فراموشم مکناین چراغ، جمعه شبها خاموشم مکنما که رفتیم نازنینا مانده اش عمر تونیستی با اشک خود غم به آغوشم مکن...
نازنینم ای مهربان جویای منماهی تنگم شوق دریای منشوق دیدار تو برده جانان منکی کنی آزاد آرزو رویای من...
مهدی ام ای پانزده آبانیم تند و تیزی چو یوز ایرانیمشادیم به غمها در بسته امبرومندی به سن نوجوانیم...
به عیش عالمی مستم مأوا نخواهمز دنیا جز دو گل رعنا نخواهمچو بینم مهدی و ماهان کنارمبچرخم چرخ گردون بلوا نخواهم...
به تیر دیده ات ما را نسوزانبه آهی بسته ای ما را نرنجانمرادت کشته ای یارا حیا کنرهایم کرده ای در بند و زندان...
شهی یا که امیری آخرش هیچبه خواب گوری آخرش هیچبه خاک عزلت افتی محبس گورتو قُوت مار و موری آخرش هیچ...
ده دلهدِلا، دِل دَر دِل، دِلبسته دِل دَریایی دِلداردانی دِلا، دَرد دوری، دِل دِلخسته دیدار...
بلدی...بلدی تکیه کنی، بی منِ غمخوار چراتو انیس دل مایی، تو و این غار چرابلدی آه شوی و بسوزانی این دل مامن که هم بند توام، غصه بسیار چراتو و این خاطرِه اَت خوره جانم شده بازتک و تنها نشوی در غمُ و بی یار چرانازنینا داغ تو آهی ست به سوز جگرممی روی ای دل ما، بی ره دیدار چرافصل عمر بسر آید بی خبری از دل مادر غم ما نروی بی من و اسرار چرا...
به غمزه چون کشی آن ابروانتبه تیزی چون کُشی، خم مژگانتهلاکت هستمُ و رحمی کن ای یارستانی جان ما، اسیر ابرو کمانت...
چو بینم زلفون سیه و چشم یارمکرشمه می کند این دردانه هزارمنثارت چون شوم دل را نه پیچاناسیر دیده و مژگان خمار نگارم...
پرید طیر جانم تا حبیب اش برسدپر شکستند ، باش طبیب اش برسدبه هوای یار شوی پر و بالت شکنندمرحمی نبود کاش غریب اش برسد...
فرخم ای دل گر تو حبیبم باشیگلرخم ای دل گر تو طبیبم باشیمهرورزی بنما یکه انیست باشمبیم مرگم نبود گر تو صلیبم باشی...
من آن مست و خرابم حالم نجوییبه نُوشت غرق شرابم حالم نجوییبگردم دور تو یارا با من چه کردی؟فتاده عزلتُ دل کبابم حالم نجویی...
کجایی ای مهر بانو مهربان یاررهیدی ز ما همچو آهوان یارمرا جانی، به جانانم دلی توچو ققنوس نسوزی آسمان یار...
به مهجوری دلم خونو کبابهمرا جانی کجایی آی ربابه؟تب هجران کِشم تا تو بیاییخون در آبم مکن میلم شرابه...
تو را خواهم نیایی آی ترانهکجایی هی کنی بر من بهانهبه تیر دیده گهی مژگان پرانیپیم گردی سرایم شعر عاشقانه...
به گیتی گشتم و بنیان خراب استبه کس مکنت نمانده، کشک آب استتوانگر یا که درویشی، خشتی و خاکمکنون بر خود بنالم ، دل کباب است...
ز دردها گویم حالی نماندهجهالت تا کجا ریشه دواندهبه حیرانی زبان گفتنم نیستطرف بی مکتبش دکتر نشانده...
خوشا آنان که به خواب گورندخوشا آنان که به اقلیم دورندچه دوشادوشی شده میدوشندهمه دزدند و خائن رنگینه جورند...
به شهلای دلم در غم غمینمبه داغت چنین اغما نشینمکجایی تو ای شهلا، دل من؟گلستان بوده ای گلها نبینم...
حدیث دل گوئیم آخر قشنگ استمرا یاری چون تو شوخ و شنگ استچه خوشنود کردیم صهبا بنوشمبماند رهت همه خار و سنگ است...
غریبی رفته ام هجرم چه خاموشغمین و غمگشته ام یادم فراموشغمم حرمت بدار گر صاحبدلی توتوانگر چون تویی زیبا رخ مهوش...
به سختی رنج این دنیا شمارمبه عُقبا ی سال چهارصد هزارمچه یا مفتیست جان آدمی بسخدیو خونم مکد گر میرم مزارم...
چو گندم قوتتان جو را نکاریدبه سالیت قهر او برفش نباریدترهم گشته زنجیر آسمان جورفلک بیچاره گشته نامش نیارید...
دمی آه، دمی سوز، سینه مان چاکخُدو عالمیم مطرود، نی کنیم پاکبه بخل آسمان و دژخیم لا مروتبه نام حق خدا را کرده ایم خاک...
یکی عابد به مسجد حجره کردهیکی به بد مستی یاد شهره کرده نه عابد ماند و نه مست خراماننه مرادی که شعرش اشاره کرده...
نسوزیبه آهی و اشکی و سوزیشدی نفرین این سیهروزیبنالم من چه لعنی بر تو کردمنسوزی و نسوزی و نسوزی...
فروغ دیدهفروغ دیده ام جانان کجایی؟نگویی رفته ای دیگر نیاییبه حسرت گاه این دنیا شمارمز سویت منتظر شاید بیایی...
طوطی صفتمرا طوطی صفت خواندی عزیزمجفا کاری و دلم سوزاندی عزیزمکدامین سر دل با ما نشاندی؟تن مرادی به گور لرزاندی عزیزم...
ای دل منچه بد کرداری ای دل منچه بد رفتاری ای دل منعداوت کاری و بی مروت ز ما کین داری ای دل من...
