گفتی بخند، گریه بماند برای بعد در من چه اشکها که پس انداز می شود
دلم وقتی بریزد راهِ برگشتی نخواهد ماند که سوی آسمان، برفِ پشیمان برنمی گردد
بخند ای بر لبانت رنگ فروردین که لبخندت گواهی می دهد هرگز زمستان بر نمی گردد!!
در من عجیب ریشه دوانده ست مهر او زورم به این درخت ِتناور نمی رسد
