متن فراست عسکری

فراست عسکری


تمام خیابان را گشتیم،

قهوه خانه ای مورد پسندت پیدا نشد،

تا

زمان با تو بودن گذشت.


@jameadab

فراست عسکری

چشمانش سرخ بود و فکرش سیاه، آهسته گفت:
برخی دوستی ها، خانه ی اجاره ای اند، هرچند گرم، هر قدر راحت، عاقبت عذرت را می خواهند و گاه به تلخی، حکم تخلیه را تقدیمت می کنند.
درخت نمی تواند در پناه جوی آب فصلی، آرزومند سرسبزی باشد.

@jameadab

فراست عسکری

محبت ناگفته،
نقاشی ناکشیده است
چگونه
می توان لذت برد؟!

jameadab@

فراست عسکری

مگر یک آدم، خودش بر دوش خودش، سنگینی کمی است که دیگرانی را هم به دوش بکشد.
ظالمِ خود بودن، خود، ظلمی است عظیم.

@jameadab