متن فیروزه ای آسمانی

در حاشیه‌ی آسمان، نام‌هایی خفته‌اند که زمین، شناسنامه‌شان را نخواند… اما تاریخ، با اشکِ احترام، بر پیشانی لحظه‌هاشان بوسه زد.

من، در هیبت زنانه‌ای از حیا و سیاهی چادر، به تماشای جلال بی‌نامی ایستاده‌ام… و کاشی‌های فیروزه‌ای گواهند: هنوز می‌شود به قداست اندیشید، وقتی واژه، جرئتِ توصیف ندارد.

آنان رفتند،...