از سالهای سرد بی تحویل می آیم از شعرهای تا ابد تعطیل می آیم من اولین مرگ جهان را خواب می بینم از - ترس مردن در تن هابیل - می آیم گاهی تصور می کنم زهری پر از بغضم یعنی به ضعف کهنه ی آشیل، می آیم! روز تولد...
من، آدمم! با آرزوی زندگی کردن مهلت بده! آقای عزرائیل! می آیم!
گاهی بیا و بغضِ مرا بی دوام کن...!
