از سالهای سرد بی تحویل می آیم
از شعرهای تا ابد تعطیل می آیم
من اولین مرگ جهان را خواب می بینم
از - ترس مردن در تن هابیل - می آیم
گاهی تصور می کنم زهری پر از بغضم
یعنی به ضعف کهنه ی آشیل، می آیم!
روز تولد قدر من را آل می فهمد
هنگام رفتن، روی دست ایل می آیم
من پای حرفم مانده ام، با این همه تمساح
دارم کماکان از شکاف نیل می آیم
ابهام، شک، ایمان یقیناً نه... نمی دانم
با یک بغل تصویر بی تأویل می آیم
من، آدمم! با آرزوی زندگی کردن
مهلت بده! آقای عزرائیل! می آیم!
ZibaMatn.IR
