هوای ابری ام! بارانی ات را به تن که می کنی ناودانی ها شاعر می شوند
زندگی شاید صدای کوچه ی غمگین ست که تنهایی زنی را در خود حل کرده است
افق! به من بگو ای افق! این غروب تا کجا مردگانش را تشییع می کند
تو را می جویم پرنده ای به دنبال دانه در میدان مین
