دانم ای ناله در آن دل ز چه تأثیر نکردی رخنه در سنگ محالست تو تقصیر نکردی
ترسم دلش برنجد از من وگرنه هر شب صد ناله می فرستم با باد بامدادی ،،،،، آنکه صد نامه ما خواند و جوابی ننوشت سطری از غیر نیامد که کتابی ننوشت
کاش دردی که مرا هست طبیبان را بود تا بدانی که چه درمانده دراین درمانند
اینکه هر سو می کشم با خود نپنداری تن است گور گردان است و در او آرزو های من است
غم هجوم آورده میدانم که زارم می کشد وین غم دیگر که دور از روی یارم می کشد شب هلاکم میکند اندیشه غم های روز روز فکر محنت شب های تارم می کشد
