ملیکا نقدی (پناه)

موضوع انشایم که شدی، آنقدر نوشتم و خط زدم که کاغذ و قلم زخمی شاعرانگی هایم شدند. قلمی که زخم میزد، کاغذی که زخم می خورد. خونی از جنس جوهر که جدال من با آرایه ها را نمایان می ساخت.
به راستی... چه باید می نوشتم از کسی که نوشتنم...

چه اهمیتی دارد تاریخ وقتی روزها در وجه نداشتنت، شباهت دارند؟!


ملیکا نقدی (پناه)

سوگند به قلم که دلخوری از دست دیوانگانی که عاقل شده اند، کار شایسته ای نیست. آنها دیگر خودشان را هم ندارند...


ملیکا نقدی (پناه)

من و تو هر دو به این قلب بد کردیم!
من با خواستنت و تو با نخواستنم...

ملیکانقدی (پناه)

من آن صیدم که در پی صیاد می روم
با گلویی در حسرت فریاد می روم
زور من به سنگ های قلبت نرسید
اینبار ولی خودم سراغ فرهاد می روم