عشق، فلسفه و منطق درک نمیکند.. به خودت که میآیی حضور او را در جایی حوالی قلبت، حس میکنی... و چه طعم نابی است این حضور های ناگهانی.. طعمی مانند ترشی مطبوع گوجه سبز.. یا شیرینی مربای بالنگ که عجیب لای آن نان سنگک مزه میدهد... از نگاه فرهاد های...
سکوت کرده ام... و شاید این سکوت وهم انگیز حکم تفکر را دارد... شاید دست آویزی است تا زخم ها و جراحات عمیق قلبم، سر باز نکنند و مرا در باتلاق عمیق درد رها نسازند... سکوت کرده ام... خیلی وقت است که دیگر حرفی برای گفتن و گوشی برای شنیدن...
