من خدای جنگ های انفرادی ام.
یک تنه توی ذهنم با هزاران نفر می جنگم و زخمی شان می کنم و در واقعیت، به صورتشان لبخند ملیحی می زنم و رد می شوم. مثلا بارها توی ذهنم دعوا می کنم و تا مرز کُشت می زنمتان، شما اما فقط سکوت مرا می بینید و متانت و آرامشم را تحسین می کنید! نمی دانید چقدر از رفتار یا حرفتان رنجیده ام و چقدر بیزار بوده ام از اتفاق یا اتفاقاتی که افتاده! نمی دانید همان لحظه چه رنج یا نفرتی در من هست و چقدر خودم را نگه داشته ام تا انزجار و اندوه از کنج لبخندها و وقارم چکه نکند!
فکر می کنم بیشتر ما آدم ها همین باشیم؛ خدای جنگ های تک نفره ی مجازی، و پیروزِ میدان های بدون حریف!
که در ذهنمان می جنگیم و زخمی می کنیم و شکست می دهیم و در واقعیت یک کاملا راضیِ ساکت و آرامیم، با لبخند کِش دار عمیقی بر لب ...
🍂 🍂🍁🍁
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
