
خیالت_ قبله_ صلات_ من است
ثریا سلطانزاده نویسنده و کمی شاعر مدرس آشپزی
گاهے حس مےکنم خودم را گم کردهام؛ انگار
خستگے روے تمام روزهایم سایہ انداختہ.
چیزهایـے کہ روزے قلبم را گرم مےکردند، حالا
فقط خاطرهاے دورند. دیگر چیزے درونم نمانده،
جز سکوتے کہ نمےدانم مرحم است یا زخم..
تُ بدونِ مَن ؛
مَرا ڪم دارے !
مَن ولے بے تو ؛
جَهانم خالیستْ ... !
تو همه بود و نبود واژه های بی پایان احساس منی در رج به رج زندگی ام
شعر بهانه است جانا
تا " تو " را
بی دلیل
میان واژه ها
در آغوش بگیرم...
تـــــــو
قدم رنجه ڪن اے
عشق خیالت راحت جاے
تــــــــــــــــــو،تُوے دلم
تا به ابد پابرجاست
تو فراموشم نخواهی کرد جانا، تا ابد
ردپای چشمهایم بر دلت جا مانده است
اگر عشق نبود تو را نمی شناختم و اگر تو نبودی عشق را نمی شناختم.
میانِ مرگی ، به نامِ دلتنگی ، نفس می کشم.
تو انعکاس نور در جام بلور قلب منی.
گفته بودم تماشای تو بهار را به ویرانه ی من می آورد ؟
آن روز خواهد آمد آن روزِ مقدس که فراموشی
و شادی همچون عسل غلیظ در کام انسان غمزده آب شود و شکوفههای جوان و رنگارنگِ بهار، بر تمامیِ زمین خشک و تشنه بپراکند.
چو رقاصه قاصدکی در لبخند باد
بلور سایه ای از بغض خفته یک فریاد
صاعقه ای پژمان کرده تن گلبرگ
نقطه اغارین شرح سوز ناک تگرگ
قافله ای شب رو زیر نور مهتاب
چهره ای اراسته لیک در پس نقاب
بید لرزانی دستخوش پوز خند طوفان
حکایتی نانوشته از شیطنت...
همچون رقص قاصدک همواره در لبخند باد
یا بلور سایه ای با بغض خفته بیم و داد
کرده پژمان صاعقه در جسم گلبرگی کنون
نقطه آغاز شرح یک تگرگی دل زخون
کاروانی شب رو ای دل زیر نور ماهتاب
چهره ای آراسته اندر پس و زیر نقاب
بید لرزان دستخوش...
تو را میپرستمت نه چون مصریان سنگ را
میپرستمت نه چون یکتا پرستان خدای
معبود ویگانه را ..
میپرستمت تا اولین وآخرین پیامبری باشم ک اعجازش بوسه بر گونه های خداوندگار خود می باشد ..
میپرستمت خدای کوچکِ قلب عاشقم
میپرستمت بعشق..
قلب من خانه ے عشق اسٺ
وتو مهمان منـ ے
چشـم من روشـن ازاسمٺ شـده
چشمان منـ ے
حرفهایـت شــــده
آرامش هـر روز و شبـم
همچو پروانه ے عشقـ ے و
تو در جان منـ ے
ﺍﮔﺮ ﮐﻠﯿﺪ ﻗﻠﺒﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ، ﻗﻔﻠﺶ ﻧﮑﻦ
ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ، ﺧﺮﺩﺵ ﻧﮑﻦ
ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﯽ ، ﺭﻫﺎﯾﺶ ﻧﮑﻦ
ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎﺵ
ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ
ﺍﺯ ﺗﻨﻔﺮ ، ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺵ
ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ، ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺭﺯ
ﺑﺎ ﺁﺷﺘﯽ ، ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻦ
ﺍﺯ ﺟﺪﺍﯾﯽ ،...
شکوهِ سڪوت را به ارزانیِ کلام مفروش!
در دنیای پر از شلوغی و سر و صدایم نبودن وجود تو غوغا میکند قلبم بی قرار و بی صبری میکند.
ای کاش بودی و تمام افکارم را درک میکردی و سکوت را هم می فهمیدی ک چقدر دوستت دارم وقتی به آسمان نگاه می کنم، ستاره ها را می...
گریه را می بینم و با خنده رامت می کنم...
بهترین احساس دنیا را بنامت می کنم...!
خنده را می دزدی و پنهان نگاهم می کنی...!
گریه را می پوشم و خندان سلامت می کنم
نیستم مایوس از بد عهدی این روزگار
تلخ گفتارم، ولی شادی به کامت می کنم...
تو چه کردی که شدم عاشق دلداده ی تو
گشته ام مست و خراباتی میخانه ی تو
چه نمودی که برفت از بدنم روح و روان
تو بسان شمعی و من سوخته پروانه ی تو
تو چه داشتی به روی و رخ افسونگر خود
که به یک لحظه نظر دل...
به وسعت خورشید و ماه، به بلندای کوه، به سبزی برگ و به شکوه بی کرانه ی آسمان؛
تو را دوست دارم...
تو را دوست دارم و در دوست داشتنت عجیب گستاخم!
من تو را دوست دارم؛ به حلاوت اولین نگاه، اولین لبخند، اولین بوسه، و با تو خواهم...
می شود امشب به دنیایت مرا مهمان کنی ؟
شعر تاریک مرا با مهر خود تابان کنی ؟
می شود این چشمهای ابری و پر درد را
با نگاه آبییت همسایه ی باران کنی؟
کاش امشب خلوت آیینه را با دست خود
رنگ زیبایی ببخشی ،زخم را پنهان کنی
من...