من از مدتها پیش دریافته ام که در اغلب موارد تبعیت از اخلاقیات و آداب و رسوم متداول، هر چند تا حد زیادی در مورد درستی آنها شک داشته باشیم، اجتناب ناپذیر است. از این رو عزم خود را جزم کردم که جستجو برای حقیقت را هدف اصلی خود قرار دهم. و پس از قدری تأمل تصمیم گرفتم که درست بر خلاف روال معمول حرکت کنم و هر آنچه را که کوچکترین شکی در موردش به ذهن خطور می کند کاملا دروغ بینگارم. قصد من این بود که دریابم آیا اصلا چیزی باقی خواهد ماند که مطمئن باشم غیر قابل تشکیک است؟ با این هدف و با توجه به آنکه گاه پیش می آید که ادراک حسی ما اشتباه باشد، تصمیم گرفتم فرض کنم که اصلا همواره اینطور است. از سوی دیگر، از آنجا که افرادی را دیده ام که هنگام استدلال، حتی در مورد ساده ترین مسائل هندسه، مرتکب اشتباهات منطقی می شوند، تصمیم گرفتم که خودم را هم مثل دیگران مصون از خطا ندانسته و استدلالهای قبلی خود را که تاکنون درست می پنداشتم کنار بگذارم. بالاخره، با توجه به این واقعیت که مشابه موقع بیداری، گاه ایده هایی هم در خواب به ما می رسد بدون اینکه هیچیک حقیقت داشته باشند، فرض کردم که هر آنچه تا کنون به ذهن من رسیده است کاذب و ناشی از توهم می باشد. اما بعد، هنگامی که سعی میکردم فکر کنم که همه چیز کاذب است، دیدم که از واقعیت داشتن خودم مطمئن هستم و به این حقیقت رسیدم که گزاره من می اندیشم پس هستم چنان محکم و اطمینان دهنده است که حتی بدبینانه ترین استدلالها هم قدرت لرزاندن پایه های آن را ندارند. از این رو آن را اولین اصل فلسفه ای که به دنبالش بودم قرار دادم.
ZibaMatn.IR