به زندان می برد زنجیر گیسویت اسیران را
و چشمانت به هم زد خشکی قانون زندان را

چه زیبا می تکانی دامنت را باز با عشوه
به دنبالت کشاندی خاطر مردی غزلخوان را

زمستان بعد تو پیراهنی از برف می پوشد
و لبهایت تداعی می کند چایی گیلان را

دل ناقابلی دارم به پای عشق می ریزم
تب آئینه و نان را، همه پیدا و پنهان را

نسیمی گیسوانت را تکان داد و سپس دیدم
فرو پاشیدن شیرازه ی انسان و شیطان را

لب ایوان برای دیدنت هر صبح می آیم
به پایت می تکانم قالی ایوان و باران را

تویی بانوی دریاها که از امواج موهایت
به دریا می دهی آرامش آغوش طوفان را

مرا با بغضهایم باز هم تنها رها کردی
نمی دانم نشان کوچه های گیج تهران را


ZibaMatn.IR