از روزهای رفتنت پاییزتر بودم
از شمس های دیگرت تبریزتر بودم

باران اگر آنسوی شیشه داشت می بارید
این سوی شیشه بی هوا من نیز، تر بودم

یک شب اگر دستت به تار موی من می خورد
از نغمه ی داوود شورانگیزتر بودم

شاید اگر یوسف به قلبم فرصتی می داد…
از تیغ چاقوی زلیخا تیزتر بودم

شاید تمام چشم ها را کور می کردم
شاید که از قوم مغول چنگیزتر بودم…

یک مزرعه اندوه در من مانده… حقم نیست
من با تو از هر دشت حاصلخیزتر بودم

رسم بزرگی را به جا هرگز نیاوردی!
از هر کس و ناکس به چشمت ریزتر بودم

یادت بماند من که حالا خالی ام از عشق
از استکان چایی ات لبریزتر بودم


ZibaMatn.IR