100 متن کوتاه عاشقانه غمگین ۱۴۰۳ جدید 2024

عشق ،
داغی ست
که تا مرگ نیاید
نرود ...

می شود عاشق بمانیم؟
می شود جا نزنیم ؟
می شود دل بدهم
دل بدهی
دل نکنیم ؟

معلم میدانست،فاصله چه به روزمان می آورد که به خط فاصله میگفت خط تیره

آدما زود فراموش میشن ،
تقصیر از آدم ها نیس
دوست داشتن ها دروغه !

یک فنجان قهوه به من بدهید
شکر لازم نیست
تلخ می خورم
یک استکان چای به من بدهید
قند لازم نیست
تلخ می خورم
می خواهم تمام تلخی ها را یک جا َسر بکشم
شاید تمام آن
تمام شود...

وقتی گفتم با من بمان
فنجان قھوه از دستت افتاد
صدای پیام گوشیت آمد
چشمانم را برای چند ثانیھ بستم
ودوباره باز کردم
وجای خالی تو تا ابد در نگاھم حک شد

مثل ابرای زمستون دلم از گریه پره
شیشه ی نازک دل منتظر تلنگر...

تو آن عهدی که با من بسته بودی
مگر بهر شکستن بسته بودی
تو سنگین دل چرا از روز اول
نگفتی دل به رفتن بسته بودی

دلتنگ شده ام
نمیدانم ! شاید برای تو
یا شاید برای دیروزهایی که باتو گذشت
از اینجا
صدایت میکنم !
تو از آنجا بغلم کن !
دلم گرفته

غریبانه شکستم

من اینجا تک و تنها…

دل خسته ترینم…

در این گوشه دنیا…

ای بی خبر از عشق…

که نداری خبر از من…

روزی تو آیی…

که نمانده اثر از من..

تو را درون یاد خود به سینه می فشارمت
به جای روز و هفته ها تویی که می شمارمت
اگر ندیدمت تو را اگر نیامدی بدان
تو را همیشه تا ابد به یاد می سپارمت

من شکفتن ها را می‌شنوم
و جویبار از آن سوی زمان می‌گذرد ...

دلتنگی یعنی رو به روی دریا ایستاده یاشی و خاطره ی یک خیابان خفه ات کند

همه چیز مصرف می شود و بعد دور انداخته می شود بیشتر از همه انسان

باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است؟
باز می خندم که خیلی... گر چه می دانی که نیست!

سنگدل! من دوستت دارم، فراموشم نکن
بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین‌تر است

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می‌آیی نیست

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم

ای عشق، مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
این‌قدر که خالی شده بعد از تو جهانم

دست و پایی می توان زد، بند اگر بر دست و پاست
وای بر حالِ گرفتاری که بندش بر دل است

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست
از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار

من و تو رود شدیم و جدا شدیم از هم

من و تو کوه شدیم و نمی رسیم به هم

بیا شویم چو خاکستری رها در باد

من و تو را برساند مگر نسیم به هم..

آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخورد های سرد را

سخت ترین کار دنیا دل کندن از کسی است که دنیای توست... ولی می دانی هیچگاه مال تو نخواهد بود...

زندگی باید کرد گاه با یک گل سرخ/گاه با یک دل تنگ

خدا
قسمت داشتنت را از من گرفت
گمانم کسی بیشتر از من دعا کرده بود …

دلتنگی یعنی
من در اسارت تو از تنهائی رنج ببرم
ولی هیچ عطر زنانه ای مجذوبم نکند...

خبر مرگ مرا هر کسی آورد بخند. زنده ام می کند آخر خبر خنده ی تو ...

گفته ام بعد آخرین نفس قطره ای آب نریزند برمن تا که عطرت تا که بویت تا که آن خاطر رویت نرود از پیکرم گفته ام من گور را گشاده شو تنها نیایم سویت...

آسمان آبی نیست قاصدک از غم و تاریکی خبر می آرد/ گوش داریدزمستان آمد موسم سردی و هنگامه ی بوران آمد آرزوها همه در خاک/فرو خفته و یخ می بندد...و جهانی که به من و به احساس و گل و غزل می خندد.

چشم من چشم تو را دید و ولی دیده نشد من همانم که پسندید و پسندیده نشد...

آمدی قصه ببافی که موجه بروی...در نزن ! رفته ام از خویش کسی منزل نیست...

خیلی سخته با آدم هایی که دوستشون داری دیگه حرفی برای گفتن نداشته باشی...

آن طبیبی که مرا دید در گوشم گفت درد تو دوری یار است به آن عادت کن

روزی می آید که دلت برایم تنگ خواهد شد/ روزی متوجه جای خالی ام در دنیایت خواهی شد / درست همان روزی که من در دست نیافتنی ترین نقطه از زندگی ات ایستاده ام!

ای باران / تابستان هنوز در حسرتت می سوزد اما تو در آغوش پاییز می باری

پنجشنبه های بی دلبر... پنج بار*شنبه* است حتی کمی بی حوصله تر...

تلخ کنی دهان من / قند به دیگران دهی

من تموم قصه هام قصه ی توست/ اگه غمگینه اون از غصه ی توست...

برگرد و بیا دلتنگ دیدارم بغض شب تارم من هرچه دارم از تو دارم
برگرد و بیا آشفته مگذارم دوری و بی تو بی قرارم

برگای زرد منو یاد تو میندازن
چه زود رسید پاییز بازم
اما این بار تو مال من نیستی


روزا دارن آروم آروم سرد میشن
غروبا دلگیرترن
همه دنیا بهم میگن نیستی

دردم این است که من بی تو دگر / از جهان دورم و بی خویشتنم

برگای زرد
منو یاد تو میندازن
چه زود رسید پاییز بازم
اما اینبار تو مال من نیستی...

نیفتاد مثل پاییز آن اتفاق زرد
او سبز بود و گرم

تو عروس کسی اگر بشوی جای من در مراسمت خالیست
تو ولی به مراسمم بیا حتما
طعم حلوای مادرم عالیست

همدرد منی
هم درد منی!

غمگین ترین درد مرگ نیست دلبستگی به کسی است که بدانی هست اما اجازه بودن در کنارش را نداری

یک شهر پر از آدم و بیچاره از این عاشق بی عشق هر جا برود تنهاست...!

وقتی برگ ها از آغوش درخت خسته می شوند!
آه می کشد ! پاییزی که می داند سردترین فصل جهان/ تنهایی است...

دروغ چرا
تنگه دلم
منو بارون غم
شدیم رفیق هم

کاش به جای دلم گلویم تنگ می شد/ هوا نمی رسیدو خلاص...

چه سخت است دلتنگ قاصدک بودن در جاده ای که در آن هیچ بادی نمی زود

می دونم...
واسه من دیگه توی *قلب* تو جا نیست

خزان شدو و نیامدی...

میروی از پیش چشم اما ز خاطر هیچوقت...!

و هنگامی که تو را... درون خویش کشتم
نمیدانستم...
که خود کشی کرده ام.

حرمت ها که شکسته شد
مسیح هم که باشی نمی توانی دل شکسته را احیا کنی...

عاشقت بودم
ولی ناجور سوزاندی مرا
نقره داغش میکنم دل را
اگر یادت کند

بگو به خواب که امشب میا به دیده ی من
جزیره ای که مکان تو بود آب گرفت

در دلم
اندوه هزار جنگل بی برگ پاییزیست

دیدمش در شهر / حالش بد / نگاهش... بگذریم ...یار با او / دست در دستش/حواسش...بگذریم...!

کجای جهان رفته ای؟
باز نمی گردی/ می دانم...

نیستی تا قد کشیدن دلتنگیم را ببینی
که در نبود تو
آنقدر بزرگ شده که در دلم دیگر جا نمیشود

هنوز باور ندارم رفتن تو دست خاک سرد سپردن تن تو هنوز باور ندارم ، هنوز باور ندارم

امّا دیدی...
آرام آرام دلمان به بی کسی

صدایمان به سکوت و

چشم هایمان به تاریکی عادت کرد...

تمام شب
به تو فکر کردم
صبح
ستاره بود که از چشم هایم فرو می ریخت

و چه اندوه غلیظی ست
جهانی که در آن عشق فریب است...

هوای تو چگونه است؟
در من امشب
یکی دنبال چتر می گردد!

قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد

از کسی
خاطره دارم
که دیگه بر نمیگرده...

رفته ای و چو زلزله بنای جان ریخت که ریخت

حال من حال مریضی است
که در کشتن او
درد و درمان و طبیبش همه همدست شدند!

تو
با قلب ویرانه ی من چه کردی؟
ببین عشق دیوانه ی من چه کردی

دلم تنگ است و حالم را فقط پاییز می فهمد
منم آن شاخه ی خشکی که از دوری پریشان است

مانده ام
خیره به راهی ...
که تو را چون باد برد.

آن سوی مرز خیال
ابرکی
می بارد

شب همه ی ما یکی بود
اما تاریکی هایمان فرق داشت.

همچو فرهاد بود کوه کنی پیشه ی ما
کوه ما سینه ی ما ناخن ما تیشه ی ما

شست باران
همه ی کوچه خیابان ها را...
پس چرا مانده غمت بر دل بارانی من...؟

زندگی بعد از تو
چنگی به دل نمیزند
تنها کمانچه غمگین است
که مینوازد

شاید این غصه مرا
بعد تو دیوانه کند
که قرار است کسی موی تو را شانه کند...

از حال دلم
بی خبری
اما
هر لحظه به یاد تو گرفتار منم...

من هنوز خیال می کنم
که تو هر شب به من فکر می کنی
قطعا من خیالباف ترین
فراموش شده ی جهانم!

دور از تو
درختی خشکیده...
عاشق تبر!!

آخر داستان ما
نقاشی
از تصویر تو بود
که آن را با
آهی کشیدم

ای ماه بی تکرار من
بغض بی انکار من
ای عشق بی پایان من
میروی اما کمی دلتنگ من باش

نگاه کن چه پیر می شوند
رویاهایی که تو را نیافته
جهان را ترک می کنند

این قلب ترک خورده ی من
بند به مو بود
من عاشق او بودم و او عاشق * او *بود...

من نباشم چه کسی
جای مرا می گیرد؟
گاهی از تلخی این فکر
به هم می ریزم...

پاییز/ می رقصد/ میانِ برگها/ میز/ پیرشده از دلتنگی/ دو استکان چای/ می ریزم/ یکی برای خودم/ یکی هم برای نبودنت/ خاطره ها/ دود میشود / بر لبانم

سال ها بعد می فهمی
آنچه به تو بر نمی گردد
جوانی و زیبایی نیست
آنچه به تو بر نمی گردد
منم که تو را پیر یا زشت هم می پرستید

دلبر بی نشانم
بی تو بی آشیانم
بی من ای همسفر/ رفته ای بی خبر
بی تو بی خانمانم

یکی بود
یکی نبود
بیخیال
قسمت نبود

شده آیا به کلنجار نشینی که چه شد
من به این درد پر ابهام دچارم هر شب

آن طبیبی که مرا دید در گوشم گفت
درد تو دوری یار است به آن عادت کن

هزار و یک شب
خیال بافتم
از تویی که یک شب
نداشتمت!

کاش
برای تو
آرزویی بودم محال
دست نیافتنی ها
دوست داشتنی ترند...

هستم ز غمش چنان پریشان که مپرس...

به مرگم یک نفس مانده در این فرصت مرا دریاب