100 متن کوتاه عاشقانه غمگین ۱۴۰۴ جدید 2025

حال من حال مریضی است
که در کشتن او
درد و درمان و طبیبش همه همدست شدند!

دلم تنگ است
برای کسی که نمی‌شود اورا خواست
نمی‌شود او را داشت
فقط می شود سخت برای او دلتنگ شد

و در حسرت آغوشش سوخت..

گفته بودم...
بی تو میمیرد دلم امّا نَمُرد
زنده ماند آری
ولی دیگر برایم دل نشد...

عاشقت بودم
ولی ناجور سوزاندی مرا
نقره داغش میکنم دل را
اگر یادت کند

شاید این غصه مرا
بعد تو دیوانه کند
که قرار است کسی موی تو را شانه کند...

تو، غم‌ انگیزترین دوریِ دورانِ منی...

مثل گلهای ترک خورده کاشی شده ام
بعد تو پیر که نه / من متلاشی شده ام

جان به جانم بکنند
من دلم پیش همانیست
که نیست...

چشام و بستم تا نبینم قلبت سهم کی داره میشه

چشاتو وا کن تا ببینی قلبم بی تو آواره میشه

بیا تماشا کن بی تو ، چیزی از دلم نمی مونه

واسه تو که قلبت از سنگه  دل کندن ازم چه آسونه

:(

غم آخر بود
رفتنت

یه وقتایی همچی هست اما
همچی کافی نیست.
چون اصلا کافی نیست
چون اونی که باید باشه نیست

خبر مرگ مرا هر کسی آورد بخند. زنده ام می کند آخر خبر خنده ی تو ...

شده باران بزند، خاطره ای درد شود؟

بی تو هر شب، منم و صد شب بارانی و درد..

بی رحم ترین حالتِ
یک شهر همین است
باران و خیابان و من و جای تو خالی ...

شده آیا به کلنجار نشینی که چه شد
من به این درد پر ابهام دچارم هر شب

تو عروس کسی اگر بشوی جای من در مراسمت خالیست
تو ولی به مراسمم بیا حتما
طعم حلوای مادرم عالیست

من که خود
زاده ی سرمایِ شبِ دی ماهم !
بی تو با سردیِ بی رحمِ زمستان
چه کُنم؟!

درعجبم
روزخورشیددرآسمان چگونه میتابد ؟!
که روزگار سیاهی دارم و فروغ روی تو
روشن کننده این روز های من است

دوست دارم شبیه‌ تو باشم
تو خوبی
همچو ارغوان زیبا
همچو اقیانوس عمیق
ُهمچو رودِ روان
دوست دارم ارغوانی باشم که بر روی اقیانوس رها
شده و بسوی ابدیت روان است
من و تو

من نباشم چه کسی
جای مرا می گیرد؟
گاهی از تلخی این فکر
به هم می ریزم...

آنکه میرود فقط میرود
و آنکه میماند درد می کشد
غصه میخورد
بغض می کند
اشک می ریزد
و تمام این ها
روحش را به آتش میکشد
و در انتظار بازگشت کسی که
هرگزباز نخواهد گشت
آرام آرام خاکستر میشود

همیشه
یک نفر
پشت شلوغی‌های خیالت هست
که مدام دوستت دارد...
که مدام دلتنگ توست...
و تو، مدام بی خبری !

جای بعضی آدم ها
در زندگی پر نمی شود،
زخم می شود و تا ابد می ماند...

آن سوی مرز خیال
ابرکی
می بارد

این آه سینه سوز من دیوار سرد فاصله است

بسوزد آنکه سربازی بنا کرد

تو را از من مرا از تو جدا کرد

نیمه شب از خیابان ها سراغم بگیر
روزگار عاشقی یعنی همین

‏دلم
به عظمت باران برایت دلتنگی
میکند!
امروز عجیب... بی تو میمیرم...

تا که رفتی از کنارم
ناگهان باران گرفت
ابر هم گویا توان
این جدایی را نداشت...

خدا کند که نفهمی
غمت چه با من کرد
که مرگ من نمی ارزد به غصه خوردن تو

لحظه لحظه‌ی تو را خط به خط سروده‌ام
رفته‌ای‌ّ و رفته‌اند شور و حال این خطوط!

من شکفتن ها را می‌شنوم
و جویبار از آن سوی زمان می‌گذرد ...

به یادگار کسی دامن نسیم صبا

گرفته‌ایم و دریغا که باد در چنگ است

تو را درون یاد خود به سینه می فشارمت
به جای روز و هفته ها تویی که می شمارمت
اگر ندیدمت تو را اگر نیامدی بدان
تو را همیشه تا ابد به یاد می سپارمت

جمعه ۲۶ نوامبر ۲۰۲۱ در غرب،
جمعه سیاه(بلک فرایدی) نام گرفت
خواستم بگم تو نباشی
همه جمعه ها واسه من سیاه هستند🖤

شب همه ی ما یکی بود
اما تاریکی هایمان فرق داشت.

پاییز/ می رقصد/ میانِ برگها/ میز/ پیرشده از دلتنگی/ دو استکان چای/ می ریزم/ یکی برای خودم/ یکی هم برای نبودنت/ خاطره ها/ دود میشود / بر لبانم

دلبر بی نشانم
بی تو بی آشیانم
بی من ای همسفر/ رفته ای بی خبر
بی تو بی خانمانم

برایش مثل لباسی شده ام
که خاطره های زیادی از آن دارد
اما دیگر اندازه اش نیست
نه دلش می آید دورم بیاندازد
نه میتواند بپوشدم...

تنهایی
نام دیگر پاییز است
هر چه عمیق تر
برگ ریزان خاطره هایت بیشتر...

بجز سقف شونت کجا سر بذارم
تو دلسوز من باش...به جایی رسیدم
که راهی ندارم تو دلسوز من باش
چراغ کدوم شب ،تن سر پناه کدوم خونه ای تو
عزیز دل من هوادار بغض کدوم شونه ای تو...

این روزها به هر چه گذشتم کبود بود
هر سایه ای که دست تکان داد ،دود بود
این روزها ادامه ی نان و پنیر و چای
اخبار منفجر شده ی صبح زود بود

غمگینم چونان پیرزنی که
آخرین سربازی که از جنگ برمی گردد ، پسرش نیست

من در خاطره هایمان گمشده ام،پیدایم کن !
اما فراموش کردم ،مدت هاهست که دیگر رد پایت در زندگی ام نیست!

اگر روزی من نباشم
دنیا سر جایش خواهد بود...

گلها بی من خزان نمی شوند...
خورشید یادش نمی رود که طلوع کند...

اما...
جای مرا در قلبت ، کسی نخواهد گرفت...

...
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

تا سحر عکس تو را
باران اشکم غرق کرد
تا نبیند چشم من
دست تو را با دیگری
حجت اله حبیبی

من تاریخ خوندم آنچه از سرگذشت عشاق فهمیدم این بود
درد عشق را هیچی نمیتونه درمان کنه
جز همونی که عاشقش کرده

اما اگر معشوقت مرده باشد دگر....

می شود با همه وجود سالها
گیر کسی باشی و قسمت نشود؟
ما تلاش کردیم اما روزگار نذاشت
إِنَّ اَلزَّمَانَ مُفَرِّقُ اَلْأَحْبَابِ(علی علیه السلام)
همانا روزگار جدا کننده عشاق است

نیستی و این قهوه تلخ است
آنگونه که آن سوی میز در جای خالی ات
هرچه شکر میریزم
تغییری نمی کند،
و نمی کند،
و نمی کند!...

محبوبِ قلبِ از دست رفته ام!

تو رفتی و...!
و من هنوز نفهمیدم کدام دخترِ خوشبختِ جهان، کنارت زندگی و شب ها سر بر بالین میگذارد!
از همان دختری حرف میزنم که مطمئنا از من زیباتر و خوشبخت تر هست:)

دلتنگی
شوره زاری است پهناور
زخمهایت را که التیام نمیدهد هیچ
دردهایت را دوچندان میکند
دلتنگی یعنی یک منِ
بغض آلود
و یک توی بی خیال.

سالهاست وجودم را به سبزه خیالت گره زدم .
بدون تو عیدی نداشتم که (۱۳) سیزدهی به آبَ ش دهم...!؟

✍️رضا کهنسال آستانی

بغلم کن ؛
یجوری بغلم کن که انگار
مُرده بودمُ دوباره
زنده شدم

روزی می آید که دلت برایم تنگ خواهد شد/ روزی متوجه جای خالی ام در دنیایت خواهی شد / درست همان روزی که من در دست نیافتنی ترین نقطه از زندگی ات ایستاده ام!

شست باران
همه ی کوچه خیابان ها را...
پس چرا مانده غمت بر دل بارانی من...؟

یکی بود
یکی نبود
بیخیال
قسمت نبود

سرشار از هیچ شده ام بی تو!
پای ماندنم دیگر
سخت می لرزد...

صندلی دلتنگ

قاب عکس کج

خانه دلگیر

رفته ای مگر؟

شهناز یکتا

دروغ چرا
تنگه دلم
منو بارون غم
شدیم رفیق هم

قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد

قسم به ترک های دلم
که زلزله ی رفتنت
کمر این دیوار را شکست

دنیای بی او
نه چشم لازم دارد
نه پنجره

کارگر معدن بوده ام در یورت
سرباز بوده ام در میرجاوه
اتش نشان بوده ام در پلاسکو
سیل زده بوده ام در نوروز نود و چند !
من کم نبوده ام
من اینهمه بوده ام
بعد از تو ...


نرگی ذکریا

آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخورد های سرد را

غمگین ترین درد مرگ نیست دلبستگی به کسی است که بدانی هست اما اجازه بودن در کنارش را نداری

گر چه یک روز
مرا سخت بغل میگیری
کاش آن روز کفن عطر تو را پس ندهد...

چشم من
چشم تو را دید
ولی دیده نشد
من همانم که پسندید و پسندیده نشد...!

دلتنگ توام
همانند بیابان که
دلتنگ باران است

شاید یک روز...
به ندیدنت...به نشنیدن صدایت
و به جای خالیت عادت کنم
اما فراموش کردنت
هنری ست که اصلا ندارم

قلبم
این روزها سخت درد میکند
کاش یک لحظه می ایستاد
تا ببینم دردش چیست.

نخ باران

به سرانگشت تداعی تو وصل است

یاد می‌آورمت

ابر می‌آوری‌ام.

شک ندارم اشک می ریزند ماهی ها در آب
اشک ماهی ها نباشد آب دریا شور نیست...

راه برگشتن به سویم را کجا گم کرده ای
من برای ردپاهایت خیابانم هنوز

هر سربازی
در جیب هایش
در موهایش
و لای دکمه های یونیفورمش
زنی را به میدان جنگ می برد
آمار کشته های جنگ
همیشه غلط بوده است
هر گلوله
دو نفر را از پا درآورده
سرباز و زنی که
در میان قلبش بود.

سفر تو کردی و من در جهان غریب شدم

من در هرلحظه از شبانه روز
انتظار ضمیری را می کشم
که از آن من نیست ،..
و قطعا در این لحظه
که درمی یابی جز او کسی را نداری،
آسمان بی رنگ تر از همیشه جلوه می کند.

آنقدر صدایت کردم اسم تو را
که همه شهر فهمیدند راز مرا

«از خودم برایت بگویم؟ از خانه، از خیابان، شهر، صدای پایِ ما، از شب؟ از کجا برایت بگویم؟ جایی که تو نیستی، گفتن دارد؟!»

- عباس معروفی

دلتنگ شده ام
نمیدانم ! شاید برای تو
یا شاید برای دیروزهایی که باتو گذشت
از اینجا
صدایت میکنم !
تو از آنجا بغلم کن !
دلم گرفته

همچو فرهاد بود کوه کنی پیشه ی ما
کوه ما سینه ی ما ناخن ما تیشه ی ما

« من دوستت داشتم
چنان که انگار تو
آخرین عزیزان من روی زمینی
و تو رنجم دادی
انگار که من، آخرین دشمنت روی زمینم.»

دردم همه در مصرع بعد است
من ماندم و او رفت و نیامد...!

کاش اینجا بودی
همین کنار خودم
و من یادم می رفت
که خسته ام خرابم ویرانم....

خیال دیدنت چه دلپذیربود...
جوانی ام در این امید پیر شد!
نیامدی و دیر شد...

خواستم گریه کنم قلب صبورم نگذاشت
وقت زانو زدنم بود غرورم نگذاشت

دلتنگم و دیدار تو درمان من است

بی رنگ رخت زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچه کز غم هجران تو بر جان من است

خیلی سخته با آدم هایی که دوستشون داری دیگه حرفی برای گفتن نداشته باشی...

آن طبیبی که مرا دید در گوشم گفت درد تو دوری یار است به آن عادت کن

پنجشنبه های بی دلبر... پنج بار*شنبه* است حتی کمی بی حوصله تر...

پرغرور می رفت
طوری که انگار
همه صف کشیده بودند برای داشتنتش
آخرین باری که دیدمش
او از تنهایی دق کرده بود و
من از نداشتنش

عشق ،
داغی ست
که تا مرگ نیاید
نرود ...

می شود عاشق بمانیم؟
می شود جا نزنیم ؟
می شود دل بدهم
دل بدهی
دل نکنیم ؟

معلم میدانست،فاصله چه به روزمان می آورد که به خط فاصله میگفت خط تیره

آدما زود فراموش میشن ،
تقصیر از آدم ها نیس
دوست داشتن ها دروغه !

وقتی گفتم با من بمان
فنجان قھوه از دستت افتاد
صدای پیام گوشیت آمد
چشمانم را برای چند ثانیھ بستم
ودوباره باز کردم
وجای خالی تو تا ابد در نگاھم حک شد

دلتنگی یعنی رو به روی دریا ایستاده یاشی و خاطره ی یک خیابان خفه ات کند

همه چیز مصرف می شود و بعد دور انداخته می شود بیشتر از همه انسان

سنگدل! من دوستت دارم، فراموشم نکن
بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین‌تر است

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم

دست و پایی می توان زد، بند اگر بر دست و پاست
وای بر حالِ گرفتاری که بندش بر دل است