باور کردنِ تحسین های دیگران میتواند از ما یک متجاوز بالقوه بسازد.
مخاطب داشتن و قدرت تاثیرگذاری در هر شرایطی تحسین و تخریب به همراه خود خواهد آورد. وقتی در جایگاه تاثیرگذاری قرار میگیریم، همیشه افرادی وجود دارند که موقعیت، استعداد و قدرت ما را تحسین میکنند.
به نظرم تحسین کردنِ آدمهایی که قدرتمندند ایرادی ندارد.
تحسین به ذاتِ خود مشکلی ندارد.
حقیقت ظریفی که فردی که مورد تحسین قرار میگیرد باید به آن اگاه شود این است که کسی که تحسین را باور کند میتواند یک متجاوز بالقوه شود.
تحسین کردن یک اتفاق طبیعی در روند نقش پذیری اجتماعی است، ما میتوانیم به فرزندانمان و شاگردانمان اموزش دهیم که بت سازی نکنند ولی نمیتوانیم در روند رشد روانی آدمها به آنها بگوییم کسی را تحسین نکنید.
در عین حال، میتوانیم به افرادی که در معرض تحسین قرار میگیرند و حتی گاهی در حد بت ستایش میشوند آموزش دهیم که چطور روانشان را از تحسین محافظت کنند!
تحسینِ زیاد شدن ممکن است این توهم را در ما به وجود آورد که واقعا موجودات قابل تحسینی هستیم! و همین توهم میتواند ما را تبدیل به یک متجاوز بالقوه کند. زمانی که ما نگاهمان به خودمان انسانی نباشد و متوجه نباشیم که چقدر ناقص و ناکاملیم؛ زمانی که اشتباهات، آسیب ها وآزارهای رفتاری و روانی خود را نادیده بگیریم، بخش خودشیفته ما پرورش میابد که ما را بزرگتر، مهم تر، بی نقص تر، کامل تر، عاقل تر و در نهایت بهتر از دیگران ارزیابی میکند.
آن وقت است که ممکن است به خود اجازه دهیم این مهم بودن در رفتار مان نسبت به دیگران و حریم شخصی شان تاثیر بگذارد. این یعنی ممکن است به خودمان اجازه دهیم چون احساس مهم بودن میکنیم، (از آنجایی که تحسین ها را باور کرده ایم)، مثلا وقتی تحریک میشویم به سمت دیگری برویم و با او بدون مقدمه مکالمه ای جنسی را شروع کینم.
نیازی بیدار شده است ولی چون به تصورمان ما مهم هستیم، باید این نیاز را سریع ارضا کنیم و بقیه وظیفه دارند ارضایمان کنند. چرا دیگران باید ارضا کنند؟ چون مهم هستیم!
به همین راحتی!
من مهم هستم، تحسین میشوم، پس نیازهای من مهم هستند و در همان لحظه باید ارضا شوند.دیگران در خدمت من هستند و من چون مهم هستم لازم نیست از خیلی از قوانین و هنجارهای جامعه برای ارضای نیازهایم تبعیت کنم.
مثلا بر اساس هنجارهای جامعه برای پاسخ به نیاز جنسی روال و مراحلی وجود دارد؛ در تمام این مراحل احترام طرف مقابل باید حفظ شود؛ باید اجازه‌ی اگاهانه و شفاف در حالتی طبیعی و بدون تاثیرپذیری از دارو و الکل و غیره از فرد مقابل کسب شود؛ آن وقت است که میتوانیم به بدن و احساس او نزدیک شویم.
کسی که خود را فراتر از هنجارها و قوانین مهم می داند ممکن است به خود اجازه دهد که بدون رضایت دیگران برای ارضای نیازهای خود از دیگران استفاده کند.
پس بیشتر از آنکه ما احتیاج داشته باشیم تحسین شدن را مورد نقد قرار دهیم ، باید آدمهایی که تحسین میشوند را تحت آموزش روان قرار دهیم.
هر فردی که در مقام تحسین شدن و ستایش شدن است باید نسبت به تحسین و تخریب یک واکنش نشان دهد.
نه تحسین‌ها را باور کند و نه تخریب‌ها را.
و برای به این درک رسیدن احتیاج به آموزش، درمان کردن و محافظتِ روان دارد. احتیاج به آگاه شدن دارد که باور کردنِ تحسین چه با روان ما میکند.
وچطور باور کردنِ تحسین‌ها و ستایش‌ها میتواند از هر کدام از ما یک متجاوز بالقوه بسازد.
.
ZibaMatn.IR