جان دلم، همه زخم ها بد نیست. همه زخم ها تو را نمی کشد. گاهی زخم ها از تو انسان بهتری می سازد. قوی تر. مطمئن تر.
جان دلم زخم هایت را مرهم بگذار. غمشان را بخور. اما سرشان را بپوشان، نخاران، نگذار زخم تازه دلمه بسته باز به خونابه ریختن بیفتد. نگاهش نکن.
می دانم. درد دارد. می سوزد. می کشد به تخم چشم آدم. قلب آدم می رسد پشت زخم و گرومپ گرومپ می کوبد. می دانم. ما همه مان زخم خورده ایم.
اما زخمت را دوست داشته باش. با رد سرخ و گوشت اضافه اش کنار بیا. بگو فلانی گفت زخم عمیق من مرا آدم بهتری کرد. یادم داد چطور مراقبت کنم. به من راه موفق شدن را یاد داد. زخم زیبای من کاری کرد که قد بکشم. بشوم یک سروگردن بلندتر از زخم زننده ام.
جان دلم زخمت را تیمار کن. برای خودت چای و نبات بریز یا یک لیوان آب قند. دوست داشتی گریه کن. فریاد بزن. مسکن بخور. اما باور کن همه زخم ها بد نیستند. مگر کل دنیا را بچرخی چند تا دلبر پیدا می کنی که روی گونه چپش جای یک زخم عمیق باشد؟ چیزی شبیه جای پنجه پلنگ؟
ZibaMatn.IR